Είναι στ’ αλήθεια, τόσο μα τόσο δύσκολο, να εκφράσει κανείς/καμία τις σκέψεις του/της για ένα ντοκιμαντέρ, όπως το Σπίτι του Κάιν. Σκέψεις μύχιες, αμήχανες και διχασμένες. Σκέψεις ανάμεσα στο δέον, στο πρέπει και στο «οφείλειν». Σκέψεις, που ακόμη και όσους/ες κατέχουμε ή επιθυμούμε να κατακτήσουμε μια παραπάνω γνώση σε αυτά, τα ακανθώδη ζητήματα μας βρίσκουν μουδιασμένους/ες απέναντι στον αφορισμό της τιμωρητικότητας μας.
Το Σπίτι του Κάιν δεν είναι μόνον ένα ντοκιμαντέρ για τις φυλακές, παρότι στο τοπίο αυτές κυριαρχούν. Είναι μία καταγραφή του λόγου της σχέσης των δραστών με το θύμα ή τα θύματα τους. Λόγος αμείλικτος στο παρελθόν του… μετέωρος στο μέλλον του. Ο λόγος για τον λόγο.
Στις πρώτες μας αυστηρές σκέψεις μετά την θέαση του ντοκιμαντέρ, βρήκαμε, κριτικά, πολλές, για άλλους/ες πρωτεύουσες, για άλλους/ες δευτερεύουσες ενστάσεις, να εισφέρουμε διαλεκτικά, αρχής γενομένης από την θεατρικότητα των συμμετεχόντων/ουσών και φυσικά από το γεγονός του ότι δεν αποτελούν αυτό, που θα ορίζαμε ως έναν/μία ανώνυμο/η ανθρωποκτόνο.
Αλλάξαμε γνώμη….
*«Το Σπίτι του Κάιν»: 2000, Παραγωγή: «Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου/ΝΕΤ/Stefi Films»/Χρήστος Καρακέπελης, Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρακέπελης, Σενάριο: Νατάσα Σέγκου και Χρήστος Καρακέπελης, Φωτογραφία: Γιάννης Βαλεράς, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.
Ανθρωποκεντρικά | το ιστολόγιο της Πελαγίας Παπανικολάου 