Πιο επίπονη από την διαδικασία διαμόρφωσης ενός ορισμού αποδεκτού, ανθρωποκεντρικού και εντοπισμένου στην πραγματιστική θεώρηση της Ισοτιμίας ή της Ισότητας εμφαίνεται η προσπάθεια, που οφείλει μεθύστερα κανείς/μία να καταβάλει όχι τόσο στο να πείσει για την νοηματοδότηση των φαινομένων, αντικειμένων και ζωτικών καταστάσεων, που ορολογικά συστήνει, όσο στο να προτρέψει την Κοινωνία στο σύνολο και με όλους τους συσχετισμούς της να στρέψει το βλέμμα στο προσήκων και όχι στο ιδεατό, ή μάλλον ορθότερα, στο να εστιάσει στο κατάλληλο σημείο…
Μία κοινωνία, που στρέφει το βλέμμα… κοιτάζει… στην ουσία πραγματώνει το πρώτο βήμα αντίληψης, συναντίληψης και κατανόησης. Συνέχεια