Αυτονόητες Υπομνήσεις: Ναζιστικό Ολοκαύτωμα.

Η 27^η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως η ημέρα υπενθύμισης των θυμάτων του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος και των επιζωσασών της δύνης του…

Πέραν της ημερολογιακής μνείας της απελευθέρωσης από τα Ρωσικά στρατεύματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945, η συγκεκριμένη ημερομηνία αποτυπώνει ως σημαίνον την ιστορικότητα της ναζιστικής βαναυσότητας απέναντι στην ανθρώπινη φύση.

Επειδή λοιπόν οφείλουμε να μην ξεχνάμε και να μην υποβαθμίζουμε την πραγματικότητα των γεγονότων αντιγράφουμε αυτούσιο ένα χαρακτηριστικό περιγραφικό απόσπασμα ιστορικής καταγραφής της εφαρμοστέας από το ναζιστικό καθεστώς τεχνολογίας πληθυσμιακής διαχείρισης, προς τον σκοπό του ελέγχου και της επίτευξης φυλετικής καθαρότητας του γερμανικού λαού με όρους «κανονικοποίησης» από το βιβλίο του Ζήση Παπαδημητρίου «Ο Ευρωπαϊκός Ρατσισμός’ ενώ για μία εμβάθυνση στις ναζιστικές πρακτικές βιοπολιτικής εξόντωσης των Ανθρώπων με Αναπηρία συστήνουμε ανεπιφύλακτα τη μεταανάγνωση του άρθρου του Αντώνη Σκορδίλη «Το Ολοκαύτωμα των Ατόμων με Αναπηρία στα χρόνια του Ναζισμού».  

Σκέψεις δεύτερες… ή πρώτες…

«…Γνωρίζω ότι στις χώρες μας (Ελλάδα και Γαλλία) η νομοθεσία δεν είναι πολύ σαφής σε ό,τι αφορά τα όρια της επείγουσας ψυχιατρικής παρέμβασης. ‘ Ένα νομικό πλαίσιο είναι απαραίτητο. Αυτό μου φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν πρόκειται παρά για ένα περίβλημα. Εκείνο που μετράει είναι η ποιότητα της παρέμβασης. Ο πιο κατάλληλος τρόπος να μιλήσω γι» αυτό είναι να αναζητήσω τη βοήθεια του Federico Fellini. Όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν την ταινία «AMARCORD» θα θυμούνται τη σκηνή όπου βλέπουμε ένα ψηλό, λεπτόσωμο κακοξυρισμένο ψυχωσικό να βρίσκεται σε κατατονική κατάσταση στην κορυφή ενός δένδρου κατά τη διάρκεια μιας άδειας εξόδου του από το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Αυτός ο, θαυμάσια σκιαγραφημένος, άρρωστος αντιστέκεται στις στοργικές, και συνέχεια στις οργισμένες προτροπές των δικών του και της οικογένειάς του. Τελικά καταφθάνει μια μικροκαμωμένη καλόγρια, σχεδόν νάνος, που είναι νοσοκόμα στο νοσοκομείο του αρρώστου. Φτάνει τρέχοντας με μικρά βηματάκια, ζητάει μια σκάλα, ανεβαίνει, παίρνει το χέρι του αρρώστου, το κρατάει μια στιγμή και ξανακατεβαίνει ήσυχα, ακολουθούμενη από τον κατευνασμένο και υπάκουο ασθενή της. Αυτή η καταπληκτική σκηνή υπενθυμίζει ότι υπό παρόμοιες συνθήκες η επικινδυνότητα εκδηλώνεται πολύ πιο σπάνια, όταν δημιουργείται μια σχέση τέτοιας ποιότητας ώστε ο ασθενής να αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει περισσότερο την ανάγκη του να τον αγαπούν απ’ ό,τι την ορμή του να καταστρέφει…»

Κάτι σαν τέλος…

Ήταν τόσο βιαστική η κίνησή σου

Να φύγεις

Πώς σου διέφυγε;

–πες μου!–

Πώς δεν είδες

ότι οι καρδιές μας ήταν ένα;

«Αποκαρδίωση» Σπύρου Δόικα

Το ποίημα το αλιεύσαμε από το Ιστολόγιο “Greek Poet«