«Το Σπίτι του Κάιν».

Είναι στ’ αλήθεια, τόσο μα τόσο δύσκολο, να εκφράσει κανείς/καμία τις σκέψεις του/της για ένα ντοκιμαντέρ, όπως το Σπίτι του Κάιν. Σκέψεις μύχιες, αμήχανες και διχασμένες. Σκέψεις ανάμεσα στο δέον, στο πρέπει και στο «οφείλειν». Σκέψεις, που ακόμη και όσους/ες κατέχουμε ή επιθυμούμε να κατακτήσουμε μια παραπάνω γνώση σε αυτά, τα ακανθώδη ζητήματα μας βρίσκουν μουδιασμένους/ες απέναντι στον αφορισμό της τιμωρητικότητας μας.

 

Το Σπίτι του Κάιν δεν είναι μόνον ένα ντοκιμαντέρ για τις φυλακές, παρότι στο τοπίο αυτές κυριαρχούν. Είναι μία καταγραφή του λόγου της σχέσης των δραστών με το θύμα ή τα θύματα τους. Λόγος αμείλικτος στο παρελθόν του… μετέωρος στο μέλλον του. Ο λόγος για τον λόγο.

Βίντεο: Βία-Αυθαιρεσία-Καταστολή-Εκφασισμός.

*Οι υπόλοιπες εισηγήσεις των συμμετεχουσών στην εκδήλωση βρίσκονται εδώ!

**Το βίντεο, που μημονεύεται στο τέλος της εισήγησης μου βρίσκεται εδώ!

Μάλλον τυχαία οι υπότιτλοι του καθίστανται προσβάσιμοι από τους Αναγνώστες Οθόνης…. Δυστυχώς προσθέτουμε! 😦

«Αγαπητέ Μαθητή μου…»

«(..) Ως εκπαιδευτικός στην ειδική αγωγή έχω υποχρέωση να υπερασπίζομαι το νόμιμο και ανθρώπινο δικαίωμα στην κατάλληλη εκπαίδευση του κάθε παιδιού με αίσθημα ευθύνης. Μένοντας σε απόσταση από διάφορες καταγγελίες για πιθανές ευθύνες για τις συνθήκες νοσηλείας του μαθητή, νιώθω την ανάγκη να συμπαρασταθώ στο μαθητή μου με τον τρόπο που μπορώ.

Για τις Γυναίκες με Αναπηρία στην εκπομπή «Διαδρομές με Άλλη Όψη στον Alpha Θεσσαλονίκης 96,5

Μια εκπομπή του σωματείου ανθρώπων με κινητική αναπηρία «Άλλη Όψη»  Κάθε Πέμπτη παρουσιάζονται διαδρομές ανθρώπων , συλλογικοτήτων, οργανώσεων όπως επίσης ειδήσεις και εκδηλώσεις που αφορούν κυρίως θέματα αναπηρίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και εθελοντισμού.

Το ραδιοφωνικό αυτό στέκι στόχο έχει να αναδείξει δυναμικές αντιλήψεις για την αναπηρία πέρα από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Γιατί πάντα υπάρχει….. η άλλη όψη που μπορούμε να δούμε τα πράγματα.

 

Ακούστε την συνέντευξη μας στην Γεωργία Φύκα, με θέμα: «Γυναίκες με Αναπηρία», η οποία μεταδόθηκε από τον ALPHA Θεσσαλονίκης 96,5 την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014, πατώντας εδώ!

 

 

 

 

«Ένα Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο που.. ξέχασε τους Ανθρώπους με Αναπηρία!»

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο μας από το Greeklish.info/gr και ευχαριστούμε τον κο Βαγγέλη Γεωργίου για την φιλοξενία και την επιμέλεια της παρουσίασης! Βασική μας θέση αυτονόητα αποτελεί η ανάγκη να ακουστεί και αυτή η οπτική περί συμπερίληψης των Ανθρώπων με Αναπηρία, στις ομάδες θυματοποίησης με γνώμονα τις προβλεπόμενες στο Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο ειδικές υποστάσεις.

Agostino Pirella, «Χαριστικοί φόνοι» και ναζιστική γενοκτονία. Η ευθύνη των ψυχιάτρων. Μετάφραση: Θ. Μεγαλοοικονόμου

*Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Χρ. Τσαντή, ίσως το πιο εμπεριστατωμένο, από την σκοπιά της ιστορικότητας και της διαδοχής των αναφερόμενων γεγονότων, άρθρο κριτικής περιγραφής της εργαλειακής χρήσης της ψυχιατρικής επιστήμης ως «όπλο» εξόντωσης Ανθρώπων με Αναπηρία από το καθεστώς των Ναζί.

Το άρθρο του Agostino Pirella κατά μετάφραση του Θ. Μεγαλοοικονόμου,, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο ανευρίσκεται εδώ!

…

(Δημοσιεύτηκε στην τριμηνιαία περιοδική έκδοση της επιστημονικής ένωσης του ΨΝΑ «Τετράδια Ψυχιατρικής» Σεπτέμβρης 1994, τεύχος Νο 47).

Στο πλαίσιο μιας ιστορίας της ψυχιατρικής θεωρούμενης, όχι πλέον σαν στερεότυπης ιστορίας των ψυχιάτρων-ηρώων αλλά, σαν ιστορίας της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική παρέκκλιση και πάνω στην τρέλλα, γίνεται αναφορά στην ευθύνη των ψυχιάτρων για τη δολοφονία 200.000 αναπήρων και ψυχιατρικών ασθενών στη Γερμανία και στις κατεχόμενες ζώνες ανάμεσα στο 1939 και 1945.

Αυτή η γενοκτονία, που διαπράχθηκε με επιστημονική ακρίβεια, είχε σαν έδαφος που την εξέθρεψε τη συζήτηση της δεκαετίας του ’20 για τους «χαριστικούς φόνους» και τη ρατσιστική εκστρατεία ενάντια σε κάθε μορφή «εκφυλισμού της φυλής», που διεξήχθη και από ψυχιάτρους πολύ γνωστούς όπως ο Λεονάρντο Μπιάνκι.

Η παρέμβασή μου θέλει να είναι η έκθεση ενός ψυχιάτρου που συμμετείχε, από τη δεκαετία του ’50, στις εμπειρίες του μετασχηματισμού και του ξεπεράσματος των ψυχιατρικών νοσοκομείων στο βαθμό που είναι χώροι απομόνωσης, καταπίεσης και θανάτου. Μας έχουν συνοδεύσει σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ψυχίατροι όπως ο εξαιρετικός φίλος Φράνκο Μπαζάλια και συνοδοιπόροι, όπως ο Μισέλ Φουκώ και ο Ρόμπερτ Καστέλ, που μ’ ένα λαμπρό τρόπο ξανάγραψαν την ιστορία της ψυχιατρικής σαν ιστορία της κρατικής τάξης, της λογικής του εγκλεισμού και της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στη συμπεριφορά που κρίνεται «παρεκκλίνουσα».

Η ιστορία της ψυχιατρικής, από τη γέννησή της στην αστική κοινωνία στο τέλος του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, ξαναγράφτηκε όχι πια σαν τυποποιημένη ιστορία των ψυχιάτρων ηρώων, σαν ιστορία των διευθυντών των ψυχιατρικών ασύλων αλλά σαν πολύ πιο πολύπλοκη ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων, ως οργάνων προσαρμοσμένων στη λειτουργία των κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών της περιόδου. Ιδιαίτερα ο Φράνκο Μπαζάλια ανέφερε πολλές φορές την άμεση σχέση ανάμεσα στην πλήρη απασχόληση και το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Ωστόσο η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν επιτρέπει οικονομιστικές απλοποιήσεις. Όπως έχει διαπιστωθεί, διακυβεύονται επίσης τα μεγάλα ζητήματα της κανονικότητας και της πολιτιστικής της σχετικότητας, η σχέση της με το ζήτημα των εξουσιών, η συμβολική σημασία της τρέλλας και του παραληρήματος, σαν αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης και των κυρίαρχων αξιών (ή αντίθετα σαν γκροτέσκα μίμηση της κυριαρχίας), η λειτουργία της ψυχιατρικής σαν χώρου εξάσκησης των οργανικών επαγγελματιών της κυρίαρχης τάξης και ούτω καθεξής…

«…Και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό…»

«Είναι μέρος μίας μεγαλύτερης φωτογραφίας που έχει ως θέμα την εκκένωση μίας συνοικίας Εβραίων. Αλλά έκαμα ζουμ. Και στάθηκα στο βλέμμα του και στην ανάταση των χεριών του. Από πίσω το όπλο του γερμανού στρατιώτη και μπροστά το παιδί. Αυτός είναι ο φασισμός και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό.»

…

Αυγουστιάτικες Αναγνώσεις: Mike Davis, «Νεκρές Πόλεις».

«… Μελέτη του φόβου

Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν, όντως, ένας αντίστροφος κοινωνικός εξορκισμός. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε την ήδη φορτισμένη συλλογική ατμόσφαιρα, πριν ο Πραγματικός Τρόμος εμφανιστεί με τη μορφή ενός στόλου αεροπειρατών. Τα X-Files καθόρισαν τη δεκαετία του ’90 με τον ίδιο τρόπο που το Honeymooners είχε καθορίσει αυτή του ’50. Ήταν μια εποχή ανεξήγητης ανησυχίας. Παρόλο που τώρα μας φαίνεται για γέλια, εκατομμύρια άνθρωποι λέγεται ότι έτρεμαν μπροστά στη μεταφυσική απειλή των μαύρων ελικοπτέρων, των καταστροφικών αστεροειδών, των λυσσασμέ­νων εφήβων, των ανακτηθεισών αναμνήσεων, της νόσου του Λάιμ, των Σατανικών Νηπίων, της επιθετικής οδήγησης, του πυρετού Έμπολα, των κολομβιανών καρτέλ, των ιών των υπολογιστών και των Κινέζων πρακτόρων. Υπήρχε ομοφωνία ανάμεσα στους κοι­νωνικούς επιστήμονες και τους θεωρητικούς του πολιτισμού ως προς τη διάγνωση ότι οι Αμερικανοί υπέφεραν από οξεία υπο­χονδρία. Την αυγή του 2000, της Αποκάλυψης που ποτέ δεν συ­νέβη, είχε ήδη εμφανιστεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους μια νέα μόδα, η «Μελέτη του φόβου» –ή αλλιώς «Κοινωνιοφοβία». Δεκά­δες αυθεντίες συζητούσαν πυρετωδώς για τη «δημοτικότητα της κουλτούρας των θεωριών συνομωσίας», την άφιξη της «κοινωνίας του κινδύνου», την «ερμηνευτική της υποψίας», την «επιδημία της παράνοιας», το «σύνδρομο του άδικου κόσμου» ή τον νεοανακαλυφθέντα ρόλο της αμυγδαλής ως «τον άξονα του φόβου [στον εγκέφαλο]».

Αλίντα Δημητρίου: «…Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω…»

«…Αγαπώ…

Με πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο μπορούσα – να μην απογοητεύσω καμία από τις γυναίκες που μου εμπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ήταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, μα τίποτα. Όταν ρώτησα μία γυναίκα με τι ανταμείφθηκε για τους αγώνες της, μου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.

Δεν ονειρεύομαι…

Δεν προλαβαίνω. Δεν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυμάμαι. Κι όταν είμαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντομα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγματικότητα τρέχει. Είμαι άτομο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ με πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεμίσουν και οι πιο απλές πράξεις μου με νόημα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουμε από αγάπη παρά από όνειρα.

Θυμάμαι…

Από το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγμές που μοιάζουν να κτίζουν με χρώματα το μέλλον. Θυμάμαι από αρχή-αρχή τη μαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζομαι οι καθημερινές μικρές μου πράξεις να έχουν συνέπεια με τα πιστεύω μου σαν άτομο, να έχω ήθος και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες με οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν μπορώ. Έξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί μου. Είμαι περήφανη για την παιδεία που μου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Έγινα πιο κάθετη, πιο ασυμβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό μου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, μερικά πράγματα πια, τα θεωρώ αδιαπραγμάτευτα.

Αντιστέκομαι…

Σε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτομο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη καθενός μας. Αντιστέκομαι στην υπερπληροφόρηση που μειώνει την κρίση μας. Αντιστέκομαι στη μιζέρια και στην εξαθλίωση που μας επιβάλλεται. Αντιστέκομαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήμερα μονάχα οι νικητές μπορούν και εκφράζουν λόγο.

Διαβάζω…

Τα άρθρα και τα βιβλία του άντρα μου και από λογοτεχνία Ιζαμπέλ Αλιέντε. Η ελληνική υπερπαραγωγή στη λογοτεχνία με έχει απομακρύνει. Βέβαια διαβάζω τα βιβλία φίλων και γνωστών που μας δίνουν. Καμιά φορά από την τηλεόραση βλέπω τους εκλεκτούς της ελληνικής λογοτεχνίας και με δαιμονίζει το ασυμβίβαστο των λεγομένων τους με τις πράξεις που έχουν κάνει. Διαπιστώνω ότι όλοι ανήκουν σε μια κάστα. Τότε θυμάμαι δυο στίχους του Καρυωτάκη.

Απεχθάνομαι…

Εκείνους που ενδύονται τον μανδύα της σοβαροφάνειας, κυκλοφορούν σαν στέκες μπιλιάρδου και αρνούνται να ομολογήσουν τα λάθη που έκαναν. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που για όλα είναι γνώστες γιατί ντρέπονται να πουν δεν ξέρω. Απεχθάνομαι την έλλειψη γενναιοδωρίας και λεβεντιάς. Απεχθάνομαι την έλλειψη γέλιου και παιχνιδιού στις διαπροσωπικές σχέσεις που κρύβει τον φόβο να μην εκτεθούμε. Απεχθάνομαι την έλλειψη εξομολόγησης και παραχώρησης στον άλλον, από φόβο μείωσης του κοινωνικού μας γοήτρου.

Παρακολουθώ…

Το πολιτικό γίγνεσθαι· το σκληρό πέρασμα ενός ολόκληρου πολιτισμού που καταρρέει και βαδίζει μέσα από τη βαρβαρότητα, προς το κατώφλι μιας άλλης, ίσως, πιο ανθρώπινης κουλτούρας.

Φοβάμαι…

Όλα και τίποτα. Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω. Δεν φοβάμαι την μπόρα που έρχεται, καλώς να έρθει. Φοβάμαι όμως τη βροχή.

Ελπίζω…

Στους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις ομάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω με τις ταινίες μου. Και γι’ αυτό στηρίζομαι στη βιωματική μνήμη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονομάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζομαι στον ψυχισμό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούμε συναίσθημα σε αντιπαράθεση με τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθημερινές πράξεις μας, όταν όμως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισμός είναι που σε κρατά όρθιο…»

Αλίντα Δημητρίου

Επιτροπή του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού: «Τα Παιδιά με Αναπηρία κλείνονται με μεγάλη ευκολία σε Ιδρύματα»!

Στις 19 Ιουνίου 2012 δημοσιοποιήθηκαν τα τρία κείμενα με τις καταληκτικές παρατηρήσεις της Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Παιδιού του Ο.Η.Ε. (C.R.C.), οι οποίες αποτελούν το συμπερασματικό πλαίσιο, αναφορικά με την κατάσταση των Δικαιωμάτων του Παιδιού στην χώρα μας επί τη βάση τριών διεθνών δεσμευτικών κειμένων, ήτοι της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου για την πώληση Παιδιών, την παιδική πορνεία και την παιδική πορνογραφία και του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου για την εμπλοκή Παιδιών στις ένοπλες συγκρούσεις.

Κατά περιεχόμενο οι συστάσεις της Επιτροπής διατυπώνονται αξιολογικά, συνεκτιμώντας σε παράλληλη ανάγνωση με την 2η και 3η ενοποιημένη περιοδική έκθεση της Ελλάδος, την εναλλακτική έκθεση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που δραστηριοποιούνται στο πεδίο, τις διαπιστώσεις και προτάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη (κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού) και την έκθεση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (Ε.Π.Σ.Ε.).

Όπως σημειώνεται από το Ε.Π.Σ.Ε., στο σχετικό με το καλωσόρισμα των συστάσεων της C.R.C. Δελτίο Τύπου του: «Βασική διαπίστωση του ΟΗΕ είναι πως η Ελλάδα δεν έχει πολιτική για τα δικαιώματα του παιδιού αφού δεν υπάρχει κανένα όργανο συντονισμού της εφαρμογής των σχετικών πολιτικών ή έστω παρακολούθησης της εφαρμογής της Σύμβασης και των Πρωτοκόλλων της. Το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα του Παιδιού που δημιουργήθηκε το 2001 για να παραπλανήσει την Επιτροπή πως υπήρχε τέτοιο όργανο σχεδόν ποτέ δεν λειτούργησε και η επανίδρυσή του προκηρύχθηκε παραμονές της φετινής εξέτασης από τον ΟΗΕ με ανάλογο στόχο. Παράλληλα, όπως κάθε άλλη Επιτροπή του ΟΗΕ, επισημάνθηκε πως η Ελλάδα δεν έχει στατιστικά στοιχεία για την καταγραφή, παρακολούθηση και αποτίμηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών και των διώξεων για παραβιάσεις των σχετικών νόμων. Τέλος, και αυτή η Επιτροπή επανέλαβε πως σχεδόν όλες οι προηγούμενες συστάσεις της (του 2002) αγνοήθηκαν από την Ελλάδα. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, η Επιτροπή έθιξε θέματα «ταμπού» για την Ελλάδα, όπως εφαρμογή της σαρίας στη Θράκη, παραβιάσεις των δικαιωμάτων τουρκικής και μακεδονικής μειονότητας και εκτεταμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ρομά. Επισήμανε επίσης τάση ιδρυματοποίησης των παιδιών χωρίς γονείς ή/και με αναπηρίες, απουσία αποτελεσματικής αντιμετώπισης κάθε μορφής βίας κατά των παιδιών, έλλειψη προστασίας των παιδιών αιτούντων άσυλο ή/και ασυνόδευτων ανηλίκων ή/και παιδιών των φαναριών, ανεπάρκειες της δικαιοσύνης ανηλίκων (που φτάνει να δικάζει και 9χρονα), απουσία σεξουαλικής παιδείας, καταγραφή θρησκεύματος μαθητών στα σχολεία, ελεύθερη προβολή προϊόντων εναλλακτικών του θηλασμού σε μαιευτήρια, κτλ».

Άξιο μνείας είναι το γεγονός, ότι η επιτροπή καταγράφει ως βασικό παράγοντα δυσκολίας εφαρμογής της Σύμβασης την δημοσιονομικά αρνητική συγκυρία «βάναυσης» περικοπής πόρων, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: