Τη Μπέτυ Λεοτσάκου, την πρωτοσυνάντησα περίπου πριν 16 χρόνια στο Φάρο Τυφλών. Πρωτοετής φοιτήτρια νομικής, εγώ, τότε, πραγματοποιούσα μαθήματα εκπαίδευσης στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό, εκείνη, εργαζόταν στην κοινωνική υπηρεσία. Η μνήμη μου δε με βοηθάει πολύ… αδυνατώ να παραθέσω όσα μοιράστηκα μαζί της με γραμμική αφηγηματική σειρά…. Δε με πειράζει… προτιμώ, να θυμάμαι τις στιγμές της ανθρώπινης, βαθιά ανθρώπινης επικοινωνίας μας ως μικρά κομματάκια ενός πάζλ, που έμεινε ανολοκλήρωτο… δυστυχώς… με τρόπο τραγικό…
Λίγα χρόνια αργότερα και πάλι ως φοιτήτρια, η Μπέτυ με καλούσε στις ημερίδες επαγγελματικού προσανατολισμού προς όφελος των Ανθρώπων με Προβλήματα Όρασης που διοργάνωνε κατά τη διάρκεια της θητείας της στο ΚΔΑΥ Αθηνών. Μου έκανε εντύπωση, γιατί με καλούσε κάθε φορά. Σε μία επίσκεψη μας σε ένα σχολείο στη Λαμία, ας μου συγχωρεθεί τυχόν λάθος ως προς τον τόπο, μου έλυσε, η ίδια, αυτή μου την απορία, λοιπόν, λέγοντας, πως η συμμετοχή μου ήταν σημαντική, επειδή ως μαθήτρια εντάχθηκα και αποφοίτησα από τη γενική εκπαίδευση και εξαιτίας αυτού, ας πούμε, ότι αποτελούσα ένα «διαφορετικό παράδειγμα» εκπαιδευτικά. Στις τελευταίες τηλεφωνικές μας συνομιλίες σχεδιάζαμε τη συμμετοχή μου σε μία διεθνή έρευνα για την πρόσβαση των Ανθρώπων με Προβλήματα Όρασης στα μουσεία. Ήμασταν και οι δύο μας πολύ χαρούμενες γι’ αυτή μας τη συνύπαρξη, την οποία δεν προλάβαμε να ζήσουμε…
Η Μπέτυ ένωνε τους πάντες ακόμα και σε χώρους με διαχωριστικές γραμμές, διαφωνίες και προστριβές… Υπήρξε, αναμφισβήτητα, μία γυναίκα με ιδέες, οράματα και στόχους, ευρισκόμενη πάντα σε ετοιμότητα να τα μοιραστεί, απλόχερα, με όλους/ες. Σου τηλεφωνούσε και το πρώτο πράγμα, που σε ρωτούσε, ήταν για τα βήματα, προς τα μπρος, που έχεις κάνει και έπειτα χαιρόταν με τη χαρά σου. Στο επόμενο τηλεφώνημα, που το πρόλαβε η βίαιη μεσολάβηση του θανάτου της είχα κρατήσει μία υπέροχη φράση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες για την προοδευτική τυφλότητα…. Τα λόγια του Μπόρχες ήταν, λυτά και απέπνεαν αισιοδοξία… Θα τις άρεσαν, σίγουρα, πολύ!
Αυτά και άλλα πολλά ήταν η Μπέτυ. Πάνω απ’ όλα, όμως, η προσιτή και γελαστή Μπέτυ ήταν για εμάς τους Ανθρώπους με Προβλήματα Όρασης, που τόσο αφειδώς υποστήριξε στο ρουν της σύντομης ζωής της, μία γυναίκα, που κοιτούσε το μέλλον, με το βλέμμα της εστιασμένο στην εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και της κοινωνίας μέσα από τον άνθρωπο. Αυτό ήταν η Μπέτυ. η Μπέτυ μας, που θα μας λείψει αφάνταστα…!
Υ.Γ. Άσχημα ξεκίνησε η νέα χρονιά… πολύ άσχημα… σήμερα 9 Ιανουαρίου του 2017, μια μέρα τόσο μα τόσο παγερή… αποχαιρετήσαμε την αγαπημένη μας Μπέτυ οριστικά… κι εγώ θα πρέπει να συμβιβαστώ, ότι δεν θα ακούσω τη φωνή της ποτέ ξανά…
Ανθρωποκεντρικά | το ιστολόγιο της Πελαγίας Παπανικολάου 