Ίδρυμα Ευγενίδου: Εδώ έχουν όλοι/ες ισότιμη πρόσβαση στη γνώση!

Αναδημοσιεύουμε αυτούσια από «Τα Νέα»

Του Μάνου Χαραλαμπάκη

«ΤΑ ΝΕΑ» ξεναγήθηκαν στις υποδομές που προσφέρει το γνωστό ψηφιακό πλανητάριο και είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με άτομα με αναπηρία

 

Διαθέτει σταθμούς εργασίας στη βιβλιοθήκη του με συσκευές σύγχρονης τεχνολογίας προκειμένου να διευκολύνει την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία στις συλλογές. Προσφέρει διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα κατά τις εκδηλώσεις που διοργανώνει. Εχει υποβοηθητικές ακουστικές συσκευές. Επιτρέπει την είσοδο – όπως το ορίζει ο νόμος -σε τυφλούς μαζί με τους σκύλους οδηγούς. Εχει προμηθευτεί δύο αναπηρικά αμαξίδια για την εξυπηρέτηση ατόμων με περιορισμένη κινητικότητα.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις διευκολύνσεις που προσφέρει στους ανθρώπους με αναπηρία, τους επισκέπτες αλλά και τους τακτικούς χρήστες των υπηρεσιών του, το Ιδρυμα Ευγενίδου με το γνωστό ψηφιακό πλανητάριο, το οποίο βρίσκεται στη Λεωφόρο Συγγρού 387 στο Π. Φάληρο. Στόχος είναι να αποτελέσει πρότυπο προσβασιμότητας, δηλαδή να προσφέρει ισότιμη πρόσβαση σε όλους.

Agostino Pirella, «Χαριστικοί φόνοι» και ναζιστική γενοκτονία. Η ευθύνη των ψυχιάτρων. Μετάφραση: Θ. Μεγαλοοικονόμου

*Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Χρ. Τσαντή, ίσως το πιο εμπεριστατωμένο, από την σκοπιά της ιστορικότητας και της διαδοχής των αναφερόμενων γεγονότων, άρθρο κριτικής περιγραφής της εργαλειακής χρήσης της ψυχιατρικής επιστήμης ως «όπλο» εξόντωσης Ανθρώπων με Αναπηρία από το καθεστώς των Ναζί.

Το άρθρο του Agostino Pirella κατά μετάφραση του Θ. Μεγαλοοικονόμου,, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο ανευρίσκεται εδώ!

…

(Δημοσιεύτηκε στην τριμηνιαία περιοδική έκδοση της επιστημονικής ένωσης του ΨΝΑ «Τετράδια Ψυχιατρικής» Σεπτέμβρης 1994, τεύχος Νο 47).

Στο πλαίσιο μιας ιστορίας της ψυχιατρικής θεωρούμενης, όχι πλέον σαν στερεότυπης ιστορίας των ψυχιάτρων-ηρώων αλλά, σαν ιστορίας της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική παρέκκλιση και πάνω στην τρέλλα, γίνεται αναφορά στην ευθύνη των ψυχιάτρων για τη δολοφονία 200.000 αναπήρων και ψυχιατρικών ασθενών στη Γερμανία και στις κατεχόμενες ζώνες ανάμεσα στο 1939 και 1945.

Αυτή η γενοκτονία, που διαπράχθηκε με επιστημονική ακρίβεια, είχε σαν έδαφος που την εξέθρεψε τη συζήτηση της δεκαετίας του ’20 για τους «χαριστικούς φόνους» και τη ρατσιστική εκστρατεία ενάντια σε κάθε μορφή «εκφυλισμού της φυλής», που διεξήχθη και από ψυχιάτρους πολύ γνωστούς όπως ο Λεονάρντο Μπιάνκι.

Η παρέμβασή μου θέλει να είναι η έκθεση ενός ψυχιάτρου που συμμετείχε, από τη δεκαετία του ’50, στις εμπειρίες του μετασχηματισμού και του ξεπεράσματος των ψυχιατρικών νοσοκομείων στο βαθμό που είναι χώροι απομόνωσης, καταπίεσης και θανάτου. Μας έχουν συνοδεύσει σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ψυχίατροι όπως ο εξαιρετικός φίλος Φράνκο Μπαζάλια και συνοδοιπόροι, όπως ο Μισέλ Φουκώ και ο Ρόμπερτ Καστέλ, που μ’ ένα λαμπρό τρόπο ξανάγραψαν την ιστορία της ψυχιατρικής σαν ιστορία της κρατικής τάξης, της λογικής του εγκλεισμού και της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στη συμπεριφορά που κρίνεται «παρεκκλίνουσα».

Η ιστορία της ψυχιατρικής, από τη γέννησή της στην αστική κοινωνία στο τέλος του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, ξαναγράφτηκε όχι πια σαν τυποποιημένη ιστορία των ψυχιάτρων ηρώων, σαν ιστορία των διευθυντών των ψυχιατρικών ασύλων αλλά σαν πολύ πιο πολύπλοκη ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων, ως οργάνων προσαρμοσμένων στη λειτουργία των κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών της περιόδου. Ιδιαίτερα ο Φράνκο Μπαζάλια ανέφερε πολλές φορές την άμεση σχέση ανάμεσα στην πλήρη απασχόληση και το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Ωστόσο η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν επιτρέπει οικονομιστικές απλοποιήσεις. Όπως έχει διαπιστωθεί, διακυβεύονται επίσης τα μεγάλα ζητήματα της κανονικότητας και της πολιτιστικής της σχετικότητας, η σχέση της με το ζήτημα των εξουσιών, η συμβολική σημασία της τρέλλας και του παραληρήματος, σαν αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης και των κυρίαρχων αξιών (ή αντίθετα σαν γκροτέσκα μίμηση της κυριαρχίας), η λειτουργία της ψυχιατρικής σαν χώρου εξάσκησης των οργανικών επαγγελματιών της κυρίαρχης τάξης και ούτω καθεξής…