Έρευνα της ActionAid Hellas για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στη χώρα μας.

Είμαι στην ευχάριστη θέση, να ανακοινώσω, ότι χθες δημοσιοποιήθηκε η έρευνα, που ανέλαβα πριν περίπου ένα έτος για λογαριασμό της ActionAid Hellas και η οποία εξετάζει την εφαρμοστικότητα των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Μαθητών/τριών με Αναπηρία, όπως αυτά προκύπτουν από τα διεθνή κείμενα, που δεσμεύουν την χώρα μας.

 

Στην ουσία πρόκειται για την πρώτη έρευνα ελληνικής ΜΚΟ, η οποία εστιάζει αποκλειστικά στο σχετικό δικαιωματικό κεκτημένο υπέρ των Ανθρώπων με Αναπηρία με μία προσέγγιση ολιστική, που εκτείνεται από την πρόσβαση στην δικαιοσύνη για εκπαιδευτικά θέματα ως την προσβασιμότητα των ΑμεΑ σε όλες της τις εκφάνσεις και την κοινωνικοποίηση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στο εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μουργινάκη: «The Many Facets of Pwlina Papanikolaou»

Ας μου επιτραπεί η χρήση πρώτου ενικού…

 

Αυτήν την συνέντευξη την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ! Δόθηκε εκ μέρους μου για το προσωπικό ιστολόγιο της κας Κατερίνας Μουργινάκη, Οπτικού, Σχεδιάστριας, Επικοινωνιολόγου, εξειδικευόμενης στον Οικουμενικό Σχεδιασμό.

 

… Γιατί ας πούμε είναι εξαιρετικά τρυφερό να σε ρωτούν, αν έχεις ποτέ περπατήσει σε κάποιον κήπο ή πάρκο, το οποίο να αισθάνθηκες, ότι είχε σχεδιαστεί και για τους/τις Ανθρώπους με Μερική Όραση ή ποια είναι τα αγαπημένα σου αντικείμενα, υλικά και χρώματα.

 

Με τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου για την φιλοξενία και για την βαθιά ανθρώπινη κουβέντα μας:

Φεμινισμός και Αναπηρία: Ποιες, πού, πότε, τι, γιατί;

Ας εκκινήσουμε τον συλλογισμό μας από την προσπάθεια μας, να ξετυλίξουμε το νήμα του συναπαντήματος του Φεμινισμού ως θεωρητικού ρεύματος και ως κινήματος με την αναπηρία, ως ζώσα κατάσταση, ως κατάσταση δηλαδή, που βιώνεται. Το πρώτο, που θα διερωτηθούμε είναι: υπάρχει αλήθεια εκείνη η γερή κλωστή, που να ενώνει αυτά τα δύο, της οποίας την άκρη, να μπορέσουμε να αναζητήσουμε; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε λόγο για χωριστές διαδρομές;

«Νομίζω πως μέσα στον καθένα μας, υπάρχει μια ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις που η ανθρωπότητα έχει περάσει απ’ την αρχή της δημιουργίας της», έγραφε στην αυτοβιογραφία της η Helen Keler, επιθυμώντας με τα λόγια της, να ανοίξει μία χαραμάδα στο παράθυρο της πραγματικής ταυτότητας των Ανθρώπων με Αναπηρία μέσα από εσωτερικές διαδρομές, σκιαγραφώντας την ζωή μίας γυναίκας, που η κοινωνία θα την ήθελε σιωπηλή και απόλυτα περιθωριοποιημένη. «Κάθε άτομο έχει μια υποσυνείδητη ανάμνηση της πράσινης γης και των κελαρυστών νερών, έτσι που η κώφωση και η τύφλωση δεν μπορούν να του στερήσουν αυτό το δώρο των περασμένων γενεών. Αυτή η κληρονομική ικανότητα είναι μια έκτη αίσθηση-μια ψυχική αίσθηση που βλέπει, ακούει, νιώθει, όλα μαζί!», συμπλήρωνε σε τόνο κατανυκτικό. Η Keler βέβαια ως προσωπικότητα δεν συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα της εποχής της, άρθρωσε όμως πολιτικό λόγο. Αυτή κάθε αυτή η ανάγκη της Keler να εκφραστεί μέσα στην ιστορικότητα της είναι που μας κάνει, να αντικρίζουμε στο πρόσωπο της μία πολύ συγκεκριμένη δικαιωματική ταυτότητα. Η Helen Keler έχει καταγραφεί ως ο πιο μορφωμένος Τυφλοκωφός άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος ενσάρκωνε εκτός των άλλων την διπλή διακριτότητα του να είσαι γυναίκα και ανάπηρη εντός του σφιχτού ιστορικού πλαισίου μιας εποχής, που πρότεινε ως κοινωνική απάντηση στην ένταξη των Ανθρώπων με Αναπηρία, την φιλανθρωπία και τον οίκτο.

«Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει…» ή αλλιώς: Πρώτο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών: 13 ως 23 Μαρτίου 2014

«Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει, δεν έχει χρώματα και δεν τραγουδάει. Ο φασισμός δεν είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπου, αλλά γεννάται κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και για συγκεκριμένους σκοπούς. Οι λέξεις, οι νότες και τα χρώματα είναι τα δικά μας όπλα. Ας τα ενώσουμε ενάντια στον φόβο και την απάθεια… Ας τα ενώσουμε ενάντια στη βαρβαρότητα και τον φασισμό».

Θέατρο Κωφών Ελλάδος: «κάρβουνο»

Ίδρυμα Ευγενίδου: Εδώ έχουν όλοι/ες ισότιμη πρόσβαση στη γνώση!

Αναδημοσιεύουμε αυτούσια από «Τα Νέα»

Του Μάνου Χαραλαμπάκη

«ΤΑ ΝΕΑ» ξεναγήθηκαν στις υποδομές που προσφέρει το γνωστό ψηφιακό πλανητάριο και είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με άτομα με αναπηρία

 

Διαθέτει σταθμούς εργασίας στη βιβλιοθήκη του με συσκευές σύγχρονης τεχνολογίας προκειμένου να διευκολύνει την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία στις συλλογές. Προσφέρει διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα κατά τις εκδηλώσεις που διοργανώνει. Εχει υποβοηθητικές ακουστικές συσκευές. Επιτρέπει την είσοδο – όπως το ορίζει ο νόμος -σε τυφλούς μαζί με τους σκύλους οδηγούς. Εχει προμηθευτεί δύο αναπηρικά αμαξίδια για την εξυπηρέτηση ατόμων με περιορισμένη κινητικότητα.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις διευκολύνσεις που προσφέρει στους ανθρώπους με αναπηρία, τους επισκέπτες αλλά και τους τακτικούς χρήστες των υπηρεσιών του, το Ιδρυμα Ευγενίδου με το γνωστό ψηφιακό πλανητάριο, το οποίο βρίσκεται στη Λεωφόρο Συγγρού 387 στο Π. Φάληρο. Στόχος είναι να αποτελέσει πρότυπο προσβασιμότητας, δηλαδή να προσφέρει ισότιμη πρόσβαση σε όλους.

Agostino Pirella, «Χαριστικοί φόνοι» και ναζιστική γενοκτονία. Η ευθύνη των ψυχιάτρων. Μετάφραση: Θ. Μεγαλοοικονόμου

*Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Χρ. Τσαντή, ίσως το πιο εμπεριστατωμένο, από την σκοπιά της ιστορικότητας και της διαδοχής των αναφερόμενων γεγονότων, άρθρο κριτικής περιγραφής της εργαλειακής χρήσης της ψυχιατρικής επιστήμης ως «όπλο» εξόντωσης Ανθρώπων με Αναπηρία από το καθεστώς των Ναζί.

Το άρθρο του Agostino Pirella κατά μετάφραση του Θ. Μεγαλοοικονόμου,, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο ανευρίσκεται εδώ!

…

(Δημοσιεύτηκε στην τριμηνιαία περιοδική έκδοση της επιστημονικής ένωσης του ΨΝΑ «Τετράδια Ψυχιατρικής» Σεπτέμβρης 1994, τεύχος Νο 47).

Στο πλαίσιο μιας ιστορίας της ψυχιατρικής θεωρούμενης, όχι πλέον σαν στερεότυπης ιστορίας των ψυχιάτρων-ηρώων αλλά, σαν ιστορίας της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική παρέκκλιση και πάνω στην τρέλλα, γίνεται αναφορά στην ευθύνη των ψυχιάτρων για τη δολοφονία 200.000 αναπήρων και ψυχιατρικών ασθενών στη Γερμανία και στις κατεχόμενες ζώνες ανάμεσα στο 1939 και 1945.

Αυτή η γενοκτονία, που διαπράχθηκε με επιστημονική ακρίβεια, είχε σαν έδαφος που την εξέθρεψε τη συζήτηση της δεκαετίας του ’20 για τους «χαριστικούς φόνους» και τη ρατσιστική εκστρατεία ενάντια σε κάθε μορφή «εκφυλισμού της φυλής», που διεξήχθη και από ψυχιάτρους πολύ γνωστούς όπως ο Λεονάρντο Μπιάνκι.

Η παρέμβασή μου θέλει να είναι η έκθεση ενός ψυχιάτρου που συμμετείχε, από τη δεκαετία του ’50, στις εμπειρίες του μετασχηματισμού και του ξεπεράσματος των ψυχιατρικών νοσοκομείων στο βαθμό που είναι χώροι απομόνωσης, καταπίεσης και θανάτου. Μας έχουν συνοδεύσει σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ψυχίατροι όπως ο εξαιρετικός φίλος Φράνκο Μπαζάλια και συνοδοιπόροι, όπως ο Μισέλ Φουκώ και ο Ρόμπερτ Καστέλ, που μ’ ένα λαμπρό τρόπο ξανάγραψαν την ιστορία της ψυχιατρικής σαν ιστορία της κρατικής τάξης, της λογικής του εγκλεισμού και της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στη συμπεριφορά που κρίνεται «παρεκκλίνουσα».

Η ιστορία της ψυχιατρικής, από τη γέννησή της στην αστική κοινωνία στο τέλος του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, ξαναγράφτηκε όχι πια σαν τυποποιημένη ιστορία των ψυχιάτρων ηρώων, σαν ιστορία των διευθυντών των ψυχιατρικών ασύλων αλλά σαν πολύ πιο πολύπλοκη ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων, ως οργάνων προσαρμοσμένων στη λειτουργία των κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών της περιόδου. Ιδιαίτερα ο Φράνκο Μπαζάλια ανέφερε πολλές φορές την άμεση σχέση ανάμεσα στην πλήρη απασχόληση και το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Ωστόσο η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν επιτρέπει οικονομιστικές απλοποιήσεις. Όπως έχει διαπιστωθεί, διακυβεύονται επίσης τα μεγάλα ζητήματα της κανονικότητας και της πολιτιστικής της σχετικότητας, η σχέση της με το ζήτημα των εξουσιών, η συμβολική σημασία της τρέλλας και του παραληρήματος, σαν αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης και των κυρίαρχων αξιών (ή αντίθετα σαν γκροτέσκα μίμηση της κυριαρχίας), η λειτουργία της ψυχιατρικής σαν χώρου εξάσκησης των οργανικών επαγγελματιών της κυρίαρχης τάξης και ούτω καθεξής…

Πιο ορφανοί/ες… Πιο μόνοι/ες…

«Η ελευθερία μου είναι στις σόλες / των αλήτικων παπουτσιών μου. / Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω. / Μπορώ να σεργιανίσω ό,τι ώρα μου γουστάρει. /[…]/ όταν εγώ καθαρίσω από εδώ / θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν / λειώνουν, / όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο».

Άρης Ταστάνης 1953-2013

Αυγουστιάτικες Αναγνώσεις: Mike Davis, «Νεκρές Πόλεις».

«… Μελέτη του φόβου

Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν, όντως, ένας αντίστροφος κοινωνικός εξορκισμός. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε την ήδη φορτισμένη συλλογική ατμόσφαιρα, πριν ο Πραγματικός Τρόμος εμφανιστεί με τη μορφή ενός στόλου αεροπειρατών. Τα X-Files καθόρισαν τη δεκαετία του ’90 με τον ίδιο τρόπο που το Honeymooners είχε καθορίσει αυτή του ’50. Ήταν μια εποχή ανεξήγητης ανησυχίας. Παρόλο που τώρα μας φαίνεται για γέλια, εκατομμύρια άνθρωποι λέγεται ότι έτρεμαν μπροστά στη μεταφυσική απειλή των μαύρων ελικοπτέρων, των καταστροφικών αστεροειδών, των λυσσασμέ­νων εφήβων, των ανακτηθεισών αναμνήσεων, της νόσου του Λάιμ, των Σατανικών Νηπίων, της επιθετικής οδήγησης, του πυρετού Έμπολα, των κολομβιανών καρτέλ, των ιών των υπολογιστών και των Κινέζων πρακτόρων. Υπήρχε ομοφωνία ανάμεσα στους κοι­νωνικούς επιστήμονες και τους θεωρητικούς του πολιτισμού ως προς τη διάγνωση ότι οι Αμερικανοί υπέφεραν από οξεία υπο­χονδρία. Την αυγή του 2000, της Αποκάλυψης που ποτέ δεν συ­νέβη, είχε ήδη εμφανιστεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους μια νέα μόδα, η «Μελέτη του φόβου» –ή αλλιώς «Κοινωνιοφοβία». Δεκά­δες αυθεντίες συζητούσαν πυρετωδώς για τη «δημοτικότητα της κουλτούρας των θεωριών συνομωσίας», την άφιξη της «κοινωνίας του κινδύνου», την «ερμηνευτική της υποψίας», την «επιδημία της παράνοιας», το «σύνδρομο του άδικου κόσμου» ή τον νεοανακαλυφθέντα ρόλο της αμυγδαλής ως «τον άξονα του φόβου [στον εγκέφαλο]».

21η Μάρτη: Ημέρα πολλαπλών υπενθυμίσεων…

Του Γιώργου Τσιάκαλου – Καθηγητή Παιδαγωγικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

…

Ρατσισμός και άτομα με σύνδρομο Down

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ στις 22 Μαρτίου 2012

Η 21^η Μαρτίου ορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού. Πολλές θα είναι και φέτος οι εκδηλώσεις με τις οποίες εκατομμύρια απλοί πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο θα διαδηλώσουν την απέχθεια και την αντίθεσή τους απέναντι σε ένα φαινόμενο που εξαναγκάζει ανθρώπους σε υποτελή διαβίωση και ταυτόχρονα υπονομεύει τη δημοκρατία. Όμως, όπως κάθε χρόνο, πιο δυνατή θα ακουστεί και πάλι από τα ΜΜΕ η φωνή των δυνατών και των κυρίαρχων, που κι αυτοί θα στηλιτεύουν το ρατσισμό, αλλά, ως σύγχρονοι Φαρισαίοι, θα τον βλέπουν μόνο στους άλλους – ποτέ στον εαυτό τους. Αλλά ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ισχυρών του κόσμου, ακόμη και όταν η πολιτική τους αυτή χαρακτηρίζεται «απλώς» από παραλείψεις όσων θα έπρεπε και θα μπορούσαν να γίνουν αλλά δεν έγιναν, επειδή αφορούσαν τους πιο αδύναμους και ανίσχυρους της κοινωνίας.

Στις σκέψεις αυτές οδηγείται κανείς συνειρμικά όταν αναλογιστεί ότι η 21^η Μαρτίου ορίστηκε να είναι, επίσης, Hμέρα Αλληλεγγύης με τα Άτομα  με Σύνδρομο Down. Φυσικά, πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός, σύμπτωση, σαν αυτές του παράλληλου εορτασμού αγίων που δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους.