Βίντεο: Βία-Αυθαιρεσία-Καταστολή-Εκφασισμός.

*Οι υπόλοιπες εισηγήσεις των συμμετεχουσών στην εκδήλωση βρίσκονται εδώ!

**Το βίντεο, που μημονεύεται στο τέλος της εισήγησης μου βρίσκεται εδώ!

Μάλλον τυχαία οι υπότιτλοι του καθίστανται προσβάσιμοι από τους Αναγνώστες Οθόνης…. Δυστυχώς προσθέτουμε! 😦

«Αγαπητέ Μαθητή μου…»

«(..) Ως εκπαιδευτικός στην ειδική αγωγή έχω υποχρέωση να υπερασπίζομαι το νόμιμο και ανθρώπινο δικαίωμα στην κατάλληλη εκπαίδευση του κάθε παιδιού με αίσθημα ευθύνης. Μένοντας σε απόσταση από διάφορες καταγγελίες για πιθανές ευθύνες για τις συνθήκες νοσηλείας του μαθητή, νιώθω την ανάγκη να συμπαρασταθώ στο μαθητή μου με τον τρόπο που μπορώ.

Φεμινισμός και Αναπηρία: Ποιες, πού, πότε, τι, γιατί;

Ας εκκινήσουμε τον συλλογισμό μας από την προσπάθεια μας, να ξετυλίξουμε το νήμα του συναπαντήματος του Φεμινισμού ως θεωρητικού ρεύματος και ως κινήματος με την αναπηρία, ως ζώσα κατάσταση, ως κατάσταση δηλαδή, που βιώνεται. Το πρώτο, που θα διερωτηθούμε είναι: υπάρχει αλήθεια εκείνη η γερή κλωστή, που να ενώνει αυτά τα δύο, της οποίας την άκρη, να μπορέσουμε να αναζητήσουμε; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε λόγο για χωριστές διαδρομές;

«Νομίζω πως μέσα στον καθένα μας, υπάρχει μια ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις που η ανθρωπότητα έχει περάσει απ’ την αρχή της δημιουργίας της», έγραφε στην αυτοβιογραφία της η Helen Keler, επιθυμώντας με τα λόγια της, να ανοίξει μία χαραμάδα στο παράθυρο της πραγματικής ταυτότητας των Ανθρώπων με Αναπηρία μέσα από εσωτερικές διαδρομές, σκιαγραφώντας την ζωή μίας γυναίκας, που η κοινωνία θα την ήθελε σιωπηλή και απόλυτα περιθωριοποιημένη. «Κάθε άτομο έχει μια υποσυνείδητη ανάμνηση της πράσινης γης και των κελαρυστών νερών, έτσι που η κώφωση και η τύφλωση δεν μπορούν να του στερήσουν αυτό το δώρο των περασμένων γενεών. Αυτή η κληρονομική ικανότητα είναι μια έκτη αίσθηση-μια ψυχική αίσθηση που βλέπει, ακούει, νιώθει, όλα μαζί!», συμπλήρωνε σε τόνο κατανυκτικό. Η Keler βέβαια ως προσωπικότητα δεν συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα της εποχής της, άρθρωσε όμως πολιτικό λόγο. Αυτή κάθε αυτή η ανάγκη της Keler να εκφραστεί μέσα στην ιστορικότητα της είναι που μας κάνει, να αντικρίζουμε στο πρόσωπο της μία πολύ συγκεκριμένη δικαιωματική ταυτότητα. Η Helen Keler έχει καταγραφεί ως ο πιο μορφωμένος Τυφλοκωφός άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος ενσάρκωνε εκτός των άλλων την διπλή διακριτότητα του να είσαι γυναίκα και ανάπηρη εντός του σφιχτού ιστορικού πλαισίου μιας εποχής, που πρότεινε ως κοινωνική απάντηση στην ένταξη των Ανθρώπων με Αναπηρία, την φιλανθρωπία και τον οίκτο.

Για τις Γυναίκες με Αναπηρία στην εκπομπή «Διαδρομές με Άλλη Όψη στον Alpha Θεσσαλονίκης 96,5

Μια εκπομπή του σωματείου ανθρώπων με κινητική αναπηρία «Άλλη Όψη»  Κάθε Πέμπτη παρουσιάζονται διαδρομές ανθρώπων , συλλογικοτήτων, οργανώσεων όπως επίσης ειδήσεις και εκδηλώσεις που αφορούν κυρίως θέματα αναπηρίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και εθελοντισμού.

Το ραδιοφωνικό αυτό στέκι στόχο έχει να αναδείξει δυναμικές αντιλήψεις για την αναπηρία πέρα από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Γιατί πάντα υπάρχει….. η άλλη όψη που μπορούμε να δούμε τα πράγματα.

 

Ακούστε την συνέντευξη μας στην Γεωργία Φύκα, με θέμα: «Γυναίκες με Αναπηρία», η οποία μεταδόθηκε από τον ALPHA Θεσσαλονίκης 96,5 την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014, πατώντας εδώ!

 

 

 

 

Περί ετικέτας και άλλων συναφών διαδικασιών…

«Ένα Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο που.. ξέχασε τους Ανθρώπους με Αναπηρία!»

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο μας από το Greeklish.info/gr και ευχαριστούμε τον κο Βαγγέλη Γεωργίου για την φιλοξενία και την επιμέλεια της παρουσίασης! Βασική μας θέση αυτονόητα αποτελεί η ανάγκη να ακουστεί και αυτή η οπτική περί συμπερίληψης των Ανθρώπων με Αναπηρία, στις ομάδες θυματοποίησης με γνώμονα τις προβλεπόμενες στο Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο ειδικές υποστάσεις.

Οι Χειραφετημένοι/ες Άνθρωποι είναι αυτοί/ες, που στο τέλος νικούν.

Δεν υπάρχουν προφητικές γραφές! Τι να γράψουμε άλλωστε πια και τι να πούμε για τους Ανθρώπους με Αναπηρία.

Κάθε 3^η του Δεκέμβρη αφήνουμε τους/τις «άλλους/ες» να μιλούν.

Διακηρύξεις, ευχολόγια, στείρα αιτήματα, που ανακυκλώνονται διαρκώς, λες και ο δικαιωματικός χρόνος πάγωσε για εμάς.

Agostino Pirella, «Χαριστικοί φόνοι» και ναζιστική γενοκτονία. Η ευθύνη των ψυχιάτρων. Μετάφραση: Θ. Μεγαλοοικονόμου

*Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο του Χρ. Τσαντή, ίσως το πιο εμπεριστατωμένο, από την σκοπιά της ιστορικότητας και της διαδοχής των αναφερόμενων γεγονότων, άρθρο κριτικής περιγραφής της εργαλειακής χρήσης της ψυχιατρικής επιστήμης ως «όπλο» εξόντωσης Ανθρώπων με Αναπηρία από το καθεστώς των Ναζί.

Το άρθρο του Agostino Pirella κατά μετάφραση του Θ. Μεγαλοοικονόμου,, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο ανευρίσκεται εδώ!

…

(Δημοσιεύτηκε στην τριμηνιαία περιοδική έκδοση της επιστημονικής ένωσης του ΨΝΑ «Τετράδια Ψυχιατρικής» Σεπτέμβρης 1994, τεύχος Νο 47).

Στο πλαίσιο μιας ιστορίας της ψυχιατρικής θεωρούμενης, όχι πλέον σαν στερεότυπης ιστορίας των ψυχιάτρων-ηρώων αλλά, σαν ιστορίας της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στην κοινωνική παρέκκλιση και πάνω στην τρέλλα, γίνεται αναφορά στην ευθύνη των ψυχιάτρων για τη δολοφονία 200.000 αναπήρων και ψυχιατρικών ασθενών στη Γερμανία και στις κατεχόμενες ζώνες ανάμεσα στο 1939 και 1945.

Αυτή η γενοκτονία, που διαπράχθηκε με επιστημονική ακρίβεια, είχε σαν έδαφος που την εξέθρεψε τη συζήτηση της δεκαετίας του ’20 για τους «χαριστικούς φόνους» και τη ρατσιστική εκστρατεία ενάντια σε κάθε μορφή «εκφυλισμού της φυλής», που διεξήχθη και από ψυχιάτρους πολύ γνωστούς όπως ο Λεονάρντο Μπιάνκι.

Η παρέμβασή μου θέλει να είναι η έκθεση ενός ψυχιάτρου που συμμετείχε, από τη δεκαετία του ’50, στις εμπειρίες του μετασχηματισμού και του ξεπεράσματος των ψυχιατρικών νοσοκομείων στο βαθμό που είναι χώροι απομόνωσης, καταπίεσης και θανάτου. Μας έχουν συνοδεύσει σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ψυχίατροι όπως ο εξαιρετικός φίλος Φράνκο Μπαζάλια και συνοδοιπόροι, όπως ο Μισέλ Φουκώ και ο Ρόμπερτ Καστέλ, που μ’ ένα λαμπρό τρόπο ξανάγραψαν την ιστορία της ψυχιατρικής σαν ιστορία της κρατικής τάξης, της λογικής του εγκλεισμού και της πειθαρχικής εξουσίας πάνω στη συμπεριφορά που κρίνεται «παρεκκλίνουσα».

Η ιστορία της ψυχιατρικής, από τη γέννησή της στην αστική κοινωνία στο τέλος του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, ξαναγράφτηκε όχι πια σαν τυποποιημένη ιστορία των ψυχιάτρων ηρώων, σαν ιστορία των διευθυντών των ψυχιατρικών ασύλων αλλά σαν πολύ πιο πολύπλοκη ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων, ως οργάνων προσαρμοσμένων στη λειτουργία των κοινωνικοοικονομικών ισορροπιών της περιόδου. Ιδιαίτερα ο Φράνκο Μπαζάλια ανέφερε πολλές φορές την άμεση σχέση ανάμεσα στην πλήρη απασχόληση και το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων.

Ωστόσο η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν επιτρέπει οικονομιστικές απλοποιήσεις. Όπως έχει διαπιστωθεί, διακυβεύονται επίσης τα μεγάλα ζητήματα της κανονικότητας και της πολιτιστικής της σχετικότητας, η σχέση της με το ζήτημα των εξουσιών, η συμβολική σημασία της τρέλλας και του παραληρήματος, σαν αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης και των κυρίαρχων αξιών (ή αντίθετα σαν γκροτέσκα μίμηση της κυριαρχίας), η λειτουργία της ψυχιατρικής σαν χώρου εξάσκησης των οργανικών επαγγελματιών της κυρίαρχης τάξης και ούτω καθεξής…

Αυτονόητες Υπομνήσεις: Ναζιστικό Ολοκαύτωμα.

Η 27^η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως η ημέρα υπενθύμισης των θυμάτων του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος και των επιζωσασών της δύνης του…

Πέραν της ημερολογιακής μνείας της απελευθέρωσης από τα Ρωσικά στρατεύματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945, η συγκεκριμένη ημερομηνία αποτυπώνει ως σημαίνον την ιστορικότητα της ναζιστικής βαναυσότητας απέναντι στην ανθρώπινη φύση.

Επειδή λοιπόν οφείλουμε να μην ξεχνάμε και να μην υποβαθμίζουμε την πραγματικότητα των γεγονότων αντιγράφουμε αυτούσιο ένα χαρακτηριστικό περιγραφικό απόσπασμα ιστορικής καταγραφής της εφαρμοστέας από το ναζιστικό καθεστώς τεχνολογίας πληθυσμιακής διαχείρισης, προς τον σκοπό του ελέγχου και της επίτευξης φυλετικής καθαρότητας του γερμανικού λαού με όρους «κανονικοποίησης» από το βιβλίο του Ζήση Παπαδημητρίου «Ο Ευρωπαϊκός Ρατσισμός’ ενώ για μία εμβάθυνση στις ναζιστικές πρακτικές βιοπολιτικής εξόντωσης των Ανθρώπων με Αναπηρία συστήνουμε ανεπιφύλακτα τη μεταανάγνωση του άρθρου του Αντώνη Σκορδίλη «Το Ολοκαύτωμα των Ατόμων με Αναπηρία στα χρόνια του Ναζισμού».  

Σκέψεις δεύτερες… ή πρώτες…

«…Γνωρίζω ότι στις χώρες μας (Ελλάδα και Γαλλία) η νομοθεσία δεν είναι πολύ σαφής σε ό,τι αφορά τα όρια της επείγουσας ψυχιατρικής παρέμβασης. ‘ Ένα νομικό πλαίσιο είναι απαραίτητο. Αυτό μου φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν πρόκειται παρά για ένα περίβλημα. Εκείνο που μετράει είναι η ποιότητα της παρέμβασης. Ο πιο κατάλληλος τρόπος να μιλήσω γι» αυτό είναι να αναζητήσω τη βοήθεια του Federico Fellini. Όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν την ταινία «AMARCORD» θα θυμούνται τη σκηνή όπου βλέπουμε ένα ψηλό, λεπτόσωμο κακοξυρισμένο ψυχωσικό να βρίσκεται σε κατατονική κατάσταση στην κορυφή ενός δένδρου κατά τη διάρκεια μιας άδειας εξόδου του από το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Αυτός ο, θαυμάσια σκιαγραφημένος, άρρωστος αντιστέκεται στις στοργικές, και συνέχεια στις οργισμένες προτροπές των δικών του και της οικογένειάς του. Τελικά καταφθάνει μια μικροκαμωμένη καλόγρια, σχεδόν νάνος, που είναι νοσοκόμα στο νοσοκομείο του αρρώστου. Φτάνει τρέχοντας με μικρά βηματάκια, ζητάει μια σκάλα, ανεβαίνει, παίρνει το χέρι του αρρώστου, το κρατάει μια στιγμή και ξανακατεβαίνει ήσυχα, ακολουθούμενη από τον κατευνασμένο και υπάκουο ασθενή της. Αυτή η καταπληκτική σκηνή υπενθυμίζει ότι υπό παρόμοιες συνθήκες η επικινδυνότητα εκδηλώνεται πολύ πιο σπάνια, όταν δημιουργείται μια σχέση τέτοιας ποιότητας ώστε ο ασθενής να αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει περισσότερο την ανάγκη του να τον αγαπούν απ’ ό,τι την ορμή του να καταστρέφει…»