Αλίντα Δημητρίου: «…Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω…»

«…Αγαπώ…

Με πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο μπορούσα – να μην απογοητεύσω καμία από τις γυναίκες που μου εμπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ήταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, μα τίποτα. Όταν ρώτησα μία γυναίκα με τι ανταμείφθηκε για τους αγώνες της, μου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.

Δεν ονειρεύομαι…

Δεν προλαβαίνω. Δεν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυμάμαι. Κι όταν είμαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντομα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγματικότητα τρέχει. Είμαι άτομο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ με πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεμίσουν και οι πιο απλές πράξεις μου με νόημα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουμε από αγάπη παρά από όνειρα.

Θυμάμαι…

Από το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγμές που μοιάζουν να κτίζουν με χρώματα το μέλλον. Θυμάμαι από αρχή-αρχή τη μαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζομαι οι καθημερινές μικρές μου πράξεις να έχουν συνέπεια με τα πιστεύω μου σαν άτομο, να έχω ήθος και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες με οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν μπορώ. Έξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί μου. Είμαι περήφανη για την παιδεία που μου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Έγινα πιο κάθετη, πιο ασυμβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό μου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, μερικά πράγματα πια, τα θεωρώ αδιαπραγμάτευτα.

Αντιστέκομαι…

Σε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτομο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη καθενός μας. Αντιστέκομαι στην υπερπληροφόρηση που μειώνει την κρίση μας. Αντιστέκομαι στη μιζέρια και στην εξαθλίωση που μας επιβάλλεται. Αντιστέκομαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήμερα μονάχα οι νικητές μπορούν και εκφράζουν λόγο.

Διαβάζω…

Τα άρθρα και τα βιβλία του άντρα μου και από λογοτεχνία Ιζαμπέλ Αλιέντε. Η ελληνική υπερπαραγωγή στη λογοτεχνία με έχει απομακρύνει. Βέβαια διαβάζω τα βιβλία φίλων και γνωστών που μας δίνουν. Καμιά φορά από την τηλεόραση βλέπω τους εκλεκτούς της ελληνικής λογοτεχνίας και με δαιμονίζει το ασυμβίβαστο των λεγομένων τους με τις πράξεις που έχουν κάνει. Διαπιστώνω ότι όλοι ανήκουν σε μια κάστα. Τότε θυμάμαι δυο στίχους του Καρυωτάκη.

Απεχθάνομαι…

Εκείνους που ενδύονται τον μανδύα της σοβαροφάνειας, κυκλοφορούν σαν στέκες μπιλιάρδου και αρνούνται να ομολογήσουν τα λάθη που έκαναν. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που για όλα είναι γνώστες γιατί ντρέπονται να πουν δεν ξέρω. Απεχθάνομαι την έλλειψη γενναιοδωρίας και λεβεντιάς. Απεχθάνομαι την έλλειψη γέλιου και παιχνιδιού στις διαπροσωπικές σχέσεις που κρύβει τον φόβο να μην εκτεθούμε. Απεχθάνομαι την έλλειψη εξομολόγησης και παραχώρησης στον άλλον, από φόβο μείωσης του κοινωνικού μας γοήτρου.

Παρακολουθώ…

Το πολιτικό γίγνεσθαι· το σκληρό πέρασμα ενός ολόκληρου πολιτισμού που καταρρέει και βαδίζει μέσα από τη βαρβαρότητα, προς το κατώφλι μιας άλλης, ίσως, πιο ανθρώπινης κουλτούρας.

Φοβάμαι…

Όλα και τίποτα. Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω. Δεν φοβάμαι την μπόρα που έρχεται, καλώς να έρθει. Φοβάμαι όμως τη βροχή.

Ελπίζω…

Στους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις ομάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω με τις ταινίες μου. Και γι’ αυτό στηρίζομαι στη βιωματική μνήμη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονομάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζομαι στον ψυχισμό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούμε συναίσθημα σε αντιπαράθεση με τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθημερινές πράξεις μας, όταν όμως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισμός είναι που σε κρατά όρθιο…»

Αλίντα Δημητρίου