Οι Χειραφετημένοι/ες Άνθρωποι είναι αυτοί/ες, που στο τέλος νικούν.

Δεν υπάρχουν προφητικές γραφές! Τι να γράψουμε άλλωστε πια και τι να πούμε για τους Ανθρώπους με Αναπηρία.

Κάθε 3^η του Δεκέμβρη αφήνουμε τους/τις «άλλους/ες» να μιλούν.

Διακηρύξεις, ευχολόγια, στείρα αιτήματα, που ανακυκλώνονται διαρκώς, λες και ο δικαιωματικός χρόνος πάγωσε για εμάς.

Ο Άνθρωπος, που ενόχλησε το Σύμπαν.

«Εδώ μέσα σ’ αυτό το μέρος είναι η ανυπαρξία.

Δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος είναι αδιάφορα όλα.

Το μόνο, που υπάρχει είναι ένα τσιγάρο, που καίει.

Και ένας καφές.

Το πιο εύκολο πράγμα έξω, είναι το πιο δύσκολο εδώ μέσα.

Εδώ ψάχνουμε το πρωί, όταν ξυπνήσουμε ένα τσιγάρο κι έναν καφέ.

Εγώ την αγαπάω την τρέλα μου… την γουστάρω…

Μπορεί να παίρνω φάρμακα αλλά δεν άλλαξε τίποτα μες στο μυαλό μου.

Κι αυτοί, που μας κλείσανε, χάσανε την δική τους αξιοπρέπεια… κι εμείς σταλιά…»

«Ο ψυχασθενής της διπλανής πόρτας». – Πορείες Εναλλακτικής Ψυχιατρικής στην Κοινότητα.

«Είναι η ιστορία ενός ονείρου

Ενός ονείρου ενάντια στις προκαταλήψεις μας, που τις εξαφανίζει την μία μετά την άλλη,

Είναι το ανθρωπιστικό όνειρο, που έκανε πριν από τριάντα χρόνια περίπου ένας  ψυχίατρος  Ο Φράνκο Μπαζάλια.

Το όνειρο του είχε το χρώμα του ουρανού, τον άνεμο της ελευθερίας και το ονόμασε  «Γαλάζιο Άλογο».

Αυτό το όνειρο έπρεπε να γίνει πραγματικότητα.

Ο Κλόντ δεν μου αποκάλυψε ποτέ την αιτία του εγκλεισμού του. Η ασθένεια του αφορά τους γιατρούς, η επανάσταση του όμως με αφορά.

Τι θα γίνει αν κι εγώ κάποια μέρα χρειαστώ βοήθεια;

Αρνούμαι να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς που πίσω από τα κάγκελα βγάζουν όλοι την ίδια κραυγή.

Βγάλτε μας έξω.

Είναι η ιστορία ενός ονείρου, που είναι ο αντίλαλος ενός θυμού, των εκατομμύρια ασθενών ενάντια σε εκατομμύρια τοίχους.

Ένα όνειρο, που στην Ιταλία έγινε κάποια μέρα πραγματικότητα.

Το γαλάζιο όνειρο συμβολίζει την ελευθερία, την άρνηση στον εγκλεισμό, που σε τρελαίνει πιο πολύ.»