Έρευνα της ActionAid Hellas για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στη χώρα μας.

Είμαι στην ευχάριστη θέση, να ανακοινώσω, ότι χθες δημοσιοποιήθηκε η έρευνα, που ανέλαβα πριν περίπου ένα έτος για λογαριασμό της ActionAid Hellas και η οποία εξετάζει την εφαρμοστικότητα των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Μαθητών/τριών με Αναπηρία, όπως αυτά προκύπτουν από τα διεθνή κείμενα, που δεσμεύουν την χώρα μας.

 

Στην ουσία πρόκειται για την πρώτη έρευνα ελληνικής ΜΚΟ, η οποία εστιάζει αποκλειστικά στο σχετικό δικαιωματικό κεκτημένο υπέρ των Ανθρώπων με Αναπηρία με μία προσέγγιση ολιστική, που εκτείνεται από την πρόσβαση στην δικαιοσύνη για εκπαιδευτικά θέματα ως την προσβασιμότητα των ΑμεΑ σε όλες της τις εκφάνσεις και την κοινωνικοποίηση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στο εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Βίντεο: Βία-Αυθαιρεσία-Καταστολή-Εκφασισμός.

*Οι υπόλοιπες εισηγήσεις των συμμετεχουσών στην εκδήλωση βρίσκονται εδώ!

**Το βίντεο, που μημονεύεται στο τέλος της εισήγησης μου βρίσκεται εδώ!

Μάλλον τυχαία οι υπότιτλοι του καθίστανται προσβάσιμοι από τους Αναγνώστες Οθόνης…. Δυστυχώς προσθέτουμε! 😦

Συστάσεις της ΕΕΔΑ με αφορμή το Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση (10 Ιουλίου 2014).

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν οι Συστάσεις της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου γύρω από το υπό κατάθεση στη Βουλή Σχέδιο Νόμου για την «Ειδική Εκπαίδευση» των Μαθητών/ριών με Αναπηρία ή/και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες.

Ως πλεονέκτημα της προκείμενης έκθεσης των απόψεων του σημαντικότερου θεσμικού οργάνου στην χώρα μας στο πεδίο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εντοπίζεται εκ μέρους μας η συγκέντρωση όλου σχεδόν του δικαιωματικού πλαισίου παρέμβασης των Διεθνών Οργανισμών υπό τη μορφή παράθεσης κατά χρονική σειρά. Ως μειονέκτημα δε η μη υιοθέτηση μίας ξεκάθαρης θέσης εν σχέση με τον θεσμό της Παράλληλης Στήριξης, ο οποίος έπειτα από την δεκατετραετή ισχύ του για πρώτη φορά κλονίζεται στα θεμέλια του και μάλιστα στο επίπεδο της νομοθετικής επιλογής.

Οι εδώ σχολιαζόμενες Συστάσεις της Ε.Ε.Δ.Α. παραπέμπουν στην προγενέστερη Απόφαση του ίδιου οργάνου της 9^ης Απριλίου 2009, στην οποία ενσωματώθηκαν οι προτάσεις γύρω από την εφαρμογή του Νόμου 3699/2008 περί Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης.

Παρατίθενται από την πλευρά μας λοιπόν μόνον οι εισαγωγικές παρατηρήσεις του εγγράφου, με αυτονόητη την σχετική παραπομπή στο σύνολο του κειμένου.

Και ένα υστερόγραφο: Το ανανεωμένο site της ΕΕΔΑ ευτυχώς είναι πλέον αρκούντως προσβάσιμο στους/στις Διαδικτυακούς Χρήστες/ριες με Προβλήματα Όρασης!

 

…

 

Συστάσεις της ΕΕΔΑ με αφορμή το Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση

 

Συνέντευξη στην εκπομπή «Ισότιμα / Μετ’ Εμποδίων» του Πρώτου Προγράμματος του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου στις 19/4/2012.

Η συνέντευξη μας στην εκπομπή, που επιμελείται ο εξειδικευμένος σε θέματα Αναπηρίας δημοσιογράφος Αντώνης Σκορδίλης, «Ισότιμα / Μετ’ Εμποδίων», όπως αναμεταδόθηκε από το Πρώτο Πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ) την Πέμπτη 19 Απριλίου 2012.

Αντικείμενο της συνομιλίας μας ή καλύτερα αφορμή αυτής υπήρξε η πρόσφατη κύρωση με εσωτερικό νόμο από την χώρα μας της Διεθνούς Σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία.

Σε περίπτωση τυχόν προβλημάτων στην αναπαραγωγή του υλικού πατήστε εδώ.

«Ορίζοντας την έννοια της Αναπηρίας – Δυστυχώς δεν μιλήσαμε ακόμη… για τον/την Άνθρωπο…»

«Η διαμόρφωση των εννοιών είναι ένας τρόπος, για να ζούμε και όχι για να σκοτώνουμε την ζωή…»

Μισέλ Φουκό
Από τον Πρόλογο του στο βιβλίο του Ζόρζ Κάνγκιλεμ ‘Το Κανονικό και το Παθολογικό»

Χρησιμοποιούμε τις λέξεις, για να ορίσουμε, να νοηματοδοτήσουμε, να ερμηνεύσουμε αλλά και για να στιγματίσουμε.

Σχεδιάζουμε πολιτικές βασιζόμενοι/ες τροφοδοτικά σε έννοιες, που η Κοινωνία καταδεικνύει και αναοριοθετεί μέσα από την Καθολική της Εμπειρία.

Αρχική μας πρόθεση παρακολουθώντας τις συζητήσεις και αιτιάσεις γύρω από την κατάγνωση ποσοστού Αναπηρίας στους/στις εμφανίζοντες/ουσες τις ψυχιατρικές νόσους της παιδοφιλίας, του σαδομαζοχισμού, της παρενδυσίας, της κλεπτομανίας κ.ο.κ. ήταν να μην εμπλακούμε στην όλη ρητορική, γνωρίζοντας τις στρεβλώσεις και την παραπληροφόρηση, που αυτή μπορεί να εκμαιεύσει.

Πάρα ταύτα οφείλουμε να σταθούμε σε μία ουσιώδη προσέγγιση του ζητήματος, η οποία δεν καταγράφηκε σε καμία από τις δημοσιοποιούμενες τοποθετήσεις δυστυχώς…:

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων: Εισήγηση της Κ. Δ. Σπινέλλη

Η παρούσα Εισήγηση, όπως αναδημοσιεύεται εκ μέρους μας αυτούσια πραγματοποιήθηκε από την Κ. Δ. Σπινέλλη, κατά την διάρκεια Ημερίδας με θέμα: «Μορφές βίας κατά παιδιών και γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία», που διοργανώθηκε  από το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων τον Μάιο του 2006 στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του Ευρωπαϊκού Κέντρου του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών (ECICW-CECIF).

Το σύνολο των κειμένων της εν λόγω Ημερίδας έχει δημοσιευτεί σε μορφή pdf με την επιμέλεια των κων. Βάσως Σταυριανοπούλου-Γκανάτσου Ελένης Βαλάσση-Αδάμ  στο: http://ncgw.org/gr/Ekdoseis/Ekdoseis-Via.pdf

Μοναδική δική μας επισήμανση η αδιαμφισβήτητα διαχρονική υφή των διαπραγματευόμενων ζητημάτων.…

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων

Καλλιόπη  . Σπινέλλη

Ομότιμη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Σωφρονιστικής, Νομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών

«…ανέστη Κάιν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού

και απέκτεινεν αυτώ…»(Γένεσις, 4:8)

«…τότε ουν παρέδωκεν [o Πιλάτος] αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» ( Ιωάν. κεφ.ιθ΄,16)

Η βία σήμερα

Στις μέρες μας η βία έχει μεταλλαχθεί και παρουσιάζεται με νέες μορφές, ορισμένες μάλιστα από αυτές είναι κοινωνικά αποδεκτές και όχι εγκληματικές. Για παράδειγμα, μέσα στον αγωνιστικό χώρο σε αθλητικούς αγώνες το ιδιαίτερα βίαιο σπρώξιμο αθλητών ή και θεατών δεν συνεπάγεται πάντοτε ποινή. Σε αυτή την εισήγηση, δεν θα ασχοληθούμε με τη διάχυτη, νομιμοποιημένη, βία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ούτε με το μείζον πρόβλημα, αν η ανοχή της δήθεν ασήμαντης βίας αργά ή γρήγορα εξελίσσεται σε ανοχή και ειδεχθέστερων απεικονίσεων μορφών βίας, όπως αυτές που παρουσιάζονται, συχνά χωρίς κυρώσεις, από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ή άλλους αρμόδιους φορείς, στα ΜΜΕ.

Αντικείμενο της παρούσας εισήγησης αποτελούν ορισμένες σύγχρονες μορφές εγκληματικής βίας. Μια νέα μορφή πολυδιάστατης βίας1, για την οποία έχει πλέον θεσμοθετηθεί και καινοτόμος, για την Ελλάδα, νόμος (ν.3500/2006) είναι η ενδοοικογενειακή βία. (Η καινοτομία συνίσταται ιδίως : α) στη δυνατότητα που έχει δοθεί στον εισαγγελέα να αναλάβει την ποινική διαμεσολάβηση μεταξύ του δράστη και του θύματος, υπό προϋποθέσεις2, β) στην απαγόρευση άσκησης σωματικής βίας σε βάρος των τέκνων ως μέτρο σωφρονισμού3, και γ) την καθιέρωση αξιοποίνου ακόμη και για τη περίπτωση που το παιδί γίνεται απλώς μάρτυρας ενδοιοικογνειακής βίας χωρίς το ίδιο να υφίσταται κάποια σωματική βλάβη4). Μια άλλη σύγχρονη μορφή καθημερινής βίας, αυτή εκτός της οικογένειας, είναι η λεγόμενη ενδοσχολική.

Οι νέες αυτές μορφές βίας απαιτούν οριοθετήσεις και ταξινομήσεις της βίαιης συμπεριφοράς, ώστε να καταστεί δυνατό να εντοπισθούν και οι κατάλληλες, ¨καλές πρακτικές¨ παρεμβάσεων σε περιβάλλοντα με διάφορες εκφάνσεις βίας.

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και συχνότερα στο πλαίσιο των εργασιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ γίνεται   λόγος για “καλές πρακτικές“ (good practices) ή για πολλά “υποσχόμενες πρακτικές“ (promising practices)5.

Συνήθως, ως “καλές πρακτικές“ θεωρούνται εκείνες οι δραστηριότητες που είναι αποτελεσματικές (σε σχέση με τους στόχους και το βαθμό επίτευξής τους), αποδοτικές (σε σχέση με το όφελος που παράγεται συγκρινόμενο με το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται η συγκεκριμένη πρακτική), εφαρμόσιμες σε πολλά κράτη, και   αξιολογημένες (με εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση). Δηλαδή, οι πρακτικές αυτές πρέπει να έχουν χαρακτηριστεί “καλές“ με επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους (evidence-based).

Για να εντοπίσουμε όμως τις κατάλληλες “καλές πρακτικές“ πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε και να περιορίσουμε το πεδίο στο οποίο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν.

Η έκταση της παρούσας εισήγησης οριοθετείται από τις λέξεις-κλειδιά που αναγράφονται στον τίτλο.

δηλαδή από τους όρους : βία, θύμα, οικογένεια και σύνορα.

Δέκα χρόνια μετά την εγκατάλειψη του Προτύπου των Ειδικών Αναγκών Μεταχείρισης των Ανθρώπων με Αναπηρία.

Η εγκατάλειψη του Μοντέλου Μεταχείρισης των «ειδικών αναγκών» συνιστά μία πραγματικότητα οικουμενικού εναγκαλισμού, η οποία τοποθετείται χρονικά στο 2001, όπου και συντελέστηκε η οριστική απόσχιση από τον ξεκάθαρα ως τότε ιατρικό ορισμό των Ανθρώπων, που εμφανίζουν κάποια Αναπηρία.

Οποιαδήποτε αναγωγή ή εκφορά τοποθετήσεων ιατρό-κεντρικού προσανατολισμού, χωρίς την συμπερίληψη της κοινωνικής διάστασης επιρροής και συνδιαμόρφωσης συνιστά εκούσια ή ακούσια αναπαραγωγή στερεοτύπων.

Το ερώτημα επομένως, που τίθεται πιο επίκαιρο παρά ποτέ δεν σχετίζεται με το «Γιατί δεν χρησιμοποιείται πλέων ο όρος «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες» αλλά πόσα βήματα έχουν γίνει ανά την υφήλιο γύρω από την κατίσχυση της σύγχρονης πολυσχιδούς οπτικής της εν λόγω Διακριτής Ομάδας;