«Ένα Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο που.. ξέχασε τους Ανθρώπους με Αναπηρία!»

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο μας από το Greeklish.info/gr και ευχαριστούμε τον κο Βαγγέλη Γεωργίου για την φιλοξενία και την επιμέλεια της παρουσίασης! Βασική μας θέση αυτονόητα αποτελεί η ανάγκη να ακουστεί και αυτή η οπτική περί συμπερίληψης των Ανθρώπων με Αναπηρία, στις ομάδες θυματοποίησης με γνώμονα τις προβλεπόμενες στο Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο ειδικές υποστάσεις.

«Σπάσει την Σιωπή…!!» – Και για τις Γυναίκες με Αναπηρία τι…;

Η θεατότητα των εμπειριών, ιδίως όσων σχετίζονται με την θυματοποίηση υπό την εγκληματολογική οπτική του όρου, υποδηλώνει με την ύπαρξη της μια αθέατη πλευρά ενός ορίζοντα ή ενός φαινομένου, η οποία οφείλει να μας προβληματίσει.

Ημερολογιακά μετράμε το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο Διακριτές Παγκόσμιες Ημέρες, επετειακού χαρακτήρα, αυτή της 25ης Νοεμβρίου ενάντια στην βία κατά των Γυναικών και αυτή της 3ης του Δεκέμβρη, που αφιερώνεται στους/στις Ανθρώπους με Αναπηρία.

Συχνά βρισκόμαστε σε δημόσιες συζητήσεις, εκδηλώσεις, δρώμενα, δράσεις ή υποστηρίζουμε καμπάνιες αφύπνισης και ενεργοποίησης της κοινής γνώμης και δυστυχώς τις περισσότερες φορές μετά το πέρας όλων αυτών των δραστηριοτήτων συγκρουόμαστε με το ίδιο συναίσθημα αμηχανίας, το ίδιο συναίσθημα μη ένταξης – μη συνυπολογισμού της διάστασης της ζώσας κατάστασης της Αναπηρίας.. ίδιο και απαράλλακτο…!!!

Η αφορμή για την διατύπωση των σκέψεων σε αυτήν την ανάρτηση μας δόθηκε από την παρακολούθηση εκ μέρους μας της διεξαχθείσας στο πλαίσιο του Πρώτου Πανοράματος Ταινιών για την βία κατά των Γυναικών συζήτησης, που έλαβε χώρα στην Ταινιοθήκη το Σάββατο 26 Νοεμβρίου. Ακριβώς αυτή η φυσική μας παρουσία ενίσχυσε την επιθυμία μας να εκφράσουμε ορισμένους βασικούς κατά την εκτίμηση μας προβληματισμούς, στεκόμενες σε ορισμένες παραμέτρους, που μάλλον ουδόλως έχουν απασχολήσει μέχρι τούδε τους/τις Εκπρσωπούντες/ουσες, τους/τις σχεδιαστές/ριες και τους/τις υλοποιούντες/ούσες πολιτικές και προγράμματα πρόληψης της βίας κατά των Γυναικών, και σίγουρα το ερώτημα, που τίθεται πρωταρχικά εκκινεί από το γιατί λησμονούνται διαρκώς τα αυτονόητα…

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων: Εισήγηση της Κ. Δ. Σπινέλλη

Η παρούσα Εισήγηση, όπως αναδημοσιεύεται εκ μέρους μας αυτούσια πραγματοποιήθηκε από την Κ. Δ. Σπινέλλη, κατά την διάρκεια Ημερίδας με θέμα: «Μορφές βίας κατά παιδιών και γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία», που διοργανώθηκε  από το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων τον Μάιο του 2006 στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του Ευρωπαϊκού Κέντρου του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών (ECICW-CECIF).

Το σύνολο των κειμένων της εν λόγω Ημερίδας έχει δημοσιευτεί σε μορφή pdf με την επιμέλεια των κων. Βάσως Σταυριανοπούλου-Γκανάτσου Ελένης Βαλάσση-Αδάμ  στο: http://ncgw.org/gr/Ekdoseis/Ekdoseis-Via.pdf

Μοναδική δική μας επισήμανση η αδιαμφισβήτητα διαχρονική υφή των διαπραγματευόμενων ζητημάτων.…

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων

Καλλιόπη  . Σπινέλλη

Ομότιμη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Σωφρονιστικής, Νομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών

«…ανέστη Κάιν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού

και απέκτεινεν αυτώ…»(Γένεσις, 4:8)

«…τότε ουν παρέδωκεν [o Πιλάτος] αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» ( Ιωάν. κεφ.ιθ΄,16)

Η βία σήμερα

Στις μέρες μας η βία έχει μεταλλαχθεί και παρουσιάζεται με νέες μορφές, ορισμένες μάλιστα από αυτές είναι κοινωνικά αποδεκτές και όχι εγκληματικές. Για παράδειγμα, μέσα στον αγωνιστικό χώρο σε αθλητικούς αγώνες το ιδιαίτερα βίαιο σπρώξιμο αθλητών ή και θεατών δεν συνεπάγεται πάντοτε ποινή. Σε αυτή την εισήγηση, δεν θα ασχοληθούμε με τη διάχυτη, νομιμοποιημένη, βία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ούτε με το μείζον πρόβλημα, αν η ανοχή της δήθεν ασήμαντης βίας αργά ή γρήγορα εξελίσσεται σε ανοχή και ειδεχθέστερων απεικονίσεων μορφών βίας, όπως αυτές που παρουσιάζονται, συχνά χωρίς κυρώσεις, από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ή άλλους αρμόδιους φορείς, στα ΜΜΕ.

Αντικείμενο της παρούσας εισήγησης αποτελούν ορισμένες σύγχρονες μορφές εγκληματικής βίας. Μια νέα μορφή πολυδιάστατης βίας1, για την οποία έχει πλέον θεσμοθετηθεί και καινοτόμος, για την Ελλάδα, νόμος (ν.3500/2006) είναι η ενδοοικογενειακή βία. (Η καινοτομία συνίσταται ιδίως : α) στη δυνατότητα που έχει δοθεί στον εισαγγελέα να αναλάβει την ποινική διαμεσολάβηση μεταξύ του δράστη και του θύματος, υπό προϋποθέσεις2, β) στην απαγόρευση άσκησης σωματικής βίας σε βάρος των τέκνων ως μέτρο σωφρονισμού3, και γ) την καθιέρωση αξιοποίνου ακόμη και για τη περίπτωση που το παιδί γίνεται απλώς μάρτυρας ενδοιοικογνειακής βίας χωρίς το ίδιο να υφίσταται κάποια σωματική βλάβη4). Μια άλλη σύγχρονη μορφή καθημερινής βίας, αυτή εκτός της οικογένειας, είναι η λεγόμενη ενδοσχολική.

Οι νέες αυτές μορφές βίας απαιτούν οριοθετήσεις και ταξινομήσεις της βίαιης συμπεριφοράς, ώστε να καταστεί δυνατό να εντοπισθούν και οι κατάλληλες, ¨καλές πρακτικές¨ παρεμβάσεων σε περιβάλλοντα με διάφορες εκφάνσεις βίας.

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και συχνότερα στο πλαίσιο των εργασιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ γίνεται   λόγος για “καλές πρακτικές“ (good practices) ή για πολλά “υποσχόμενες πρακτικές“ (promising practices)5.

Συνήθως, ως “καλές πρακτικές“ θεωρούνται εκείνες οι δραστηριότητες που είναι αποτελεσματικές (σε σχέση με τους στόχους και το βαθμό επίτευξής τους), αποδοτικές (σε σχέση με το όφελος που παράγεται συγκρινόμενο με το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται η συγκεκριμένη πρακτική), εφαρμόσιμες σε πολλά κράτη, και   αξιολογημένες (με εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση). Δηλαδή, οι πρακτικές αυτές πρέπει να έχουν χαρακτηριστεί “καλές“ με επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους (evidence-based).

Για να εντοπίσουμε όμως τις κατάλληλες “καλές πρακτικές“ πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε και να περιορίσουμε το πεδίο στο οποίο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν.

Η έκταση της παρούσας εισήγησης οριοθετείται από τις λέξεις-κλειδιά που αναγράφονται στον τίτλο.

δηλαδή από τους όρους : βία, θύμα, οικογένεια και σύνορα.