Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο από την συνέντευξη του Πάμπλο Πινέδα, του πρώτου Ευρωπαίου δασκάλου με σύνδρομο ντάουν, η οποία δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα στον τύπο, είναι αυτό της φοίτησης σε ποσοστό 85% των Μαθητών/ριών που εμφανίζουν ταυτόσημη μορφή αναπηρίας σε Γενικά Σχολεία… Ναι το 85% και ναι…. Σε Γενικά Σχολεία… φυσικά της πατρίδας του… της Ισπανίας…
Υπάρχουν άραγε αιτήματα πολιτικών διεκδικήσεων, η πραγμάτωση των οποίων στην χώρα μας, την χώρα των αποσπασματικών παρεμβάσεων, διαχείρισης της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης των Μαθητών/ριών με Αναπηρία να μην φαντάζει σχεδόν ουτοπική….;;; Και πόσο απέχει ο βαθύς και ισχυρός ρεαλισμός της κοινωνικής δικαιοσύνης διά μέσω της υπεράσπισης των αυτονόητων από την ουτοπία ή ορθότερα από αυτό, που με όρους διαβούλευσης ορίζεται ως ουτοπία;;
Σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 4 του Ν.3699/2008 η εκπαίδευση των Μαθητών/ριών με Αναπηρία ή/και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες παρέχεται σε σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής, όταν η φοίτηση στα γενικά σχολεία ή στα τμήματα ένταξης καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη. Δική μας έμφαση η χρήση του αξιολογικά αόριστου και συναισθηματικά φορτισμένου όρου «δύσκολη» σε έναν νόμο με ιδιάζουσα συμβολική για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία σημασία ενδεικνύει κάτι….Το ερώτημα, που τίθεται επομένως και που παραμένει πάντα επίκαιρο συνίσταται στο αν και κατά πόσο το Γενικό Εκπαιδευτικό Σύστημα της χώρας μας δύναται να απορροφήσει στους κόλπους του την εν λόγω ομάδα «εκπαιδευτικού αποκλεισμού», επιβεβαιώνοντας στην πράξη, ότι η αρχή της ισότιμης ένταξης και της συνεκπαίδευσης δεν συνιστά μόνον ένα αβίαστα εκφερόμενο ευχολόγιο.
Ανθρωποκεντρικά | το ιστολόγιο της Πελαγίας Παπανικολάου 