[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Ο «πέμπτος καβαλάρης»

"Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς."

Το κατωτέρω άρθρο γράφτηκε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο από τον Ευγένιο Τριβιζά και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Τα Νέα».

Η δύναμη του πέραν της αδιαμφισβήτητης τεκμηρίωσης των εκφερόμενων στις γραμμές του νομίζουμε, ότι συνίσταται ακριβώς στο ότι βοηθά τον/την Αναγνώστη/ρια να αναλογιστεί την ιστορικότητα των εξελίξεων με όρους επιχειρηματολογικής αναλογίας ή παραινετικών αναστοχασμών.

Αλήθεια σήμερα δεκαοκτώ μήνες μετά την συγγραφή του, εν μέσω ραγδαίων ταχυτήτων πολιτικών και κοινωνικών αποδομήσεων, όπου οι οξύνσεις σε όλα τα επίπεδα δεν περισσεύουν τι συναισθήματα μπορεί να μας αποπνεύσει η μεταανάγνωση του…;;;

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Ο «πέμπτος καβαλάρης»

Του Ευγένιου Τριβιζά

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην ένας ολόκληρος λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

«Σας τα λέω όλα αυτά…

«Σας τα λέω όλα αυτά

γιατί εδώ στο νησί μας,

όπως κι αλλού,

οι γάτες ξεχνάνε,

οι άνθρωποι ξεχνάνε

και η τρέλα

δεν θέλει πολύ

να φουντώσει πάλι

φτου ξανά κι απ’ την αρχή…»

«Αν η φυλακή ήταν πόλη…»

«Αν η φυλακή ήταν πόλη…»

Σε αυτήν την πόλη των 65.000 κατοίκων,

Ένας αριθμός αντιστοιχίζεται στο όνομα κάθε νεοαφιχθέντα.

Οι μετακινήσεις είναι περιορισμένες και παρακολουθούνται.

Ό,τιδήποτε δεν προβλέπεται στον κανονισμό, απαγορεύεται.

Ο δήμαρχος της πόλης είναι επίσης αρχηγός της αστυνομίας και πρόεδρος του δικαστηρίου…

Και 6 φορές στις 10 οι δίκες γίνονται χωρίς δικηγόρο.

Confrontational epidemic

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ
«Confrontational epidemic»

Αθήνα, Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ, μíα ομάδα που δημιουργήθηκε από χορευτές με κινητική αναπηρία και μη, και εκφράζει το όραμα της συνύπαρξής τους στη θεατρική σκηνή, παρουσιάζει την παράσταση «Confrontational epidemic», στο Ίδρυμα Ευγενίδου (Λεωφ. Συγγρού 387, 175 64 Π. Φάληρο, είσοδος από οδό Πεντέλης 11), στις 21, 22, και 23 Οκτωβρίου 2011 και ώρα 21:00.

Οι χορευτές που λαμβάνουν μέρος στην παράσταση, αναδεικνύουν τις σωματικές ικανότητες πέρα από την αναπηρία και αποδεικνύουν ότι στο πεδίο της Τέχνης η αρτιμέλεια δεν είναι προαπαιτούμενο.

Έλεν Κέλερ – Η Ιστορία μιας ζωής… ερωτεύσιμης…

Η Έλεν Κέλερ με την Δασκάλα της Μις Σάλιβαν

Το μόνο αντανακλαστικό βλέμμα, που αξίζει δίκαια κανείς/καμία να χαρίσει σε αυτήν την φωτογραφία, είναι αυτό του πάθους… της δίψας… για κάθε τι το εφικτό… το επιτεύξιμο… το ανθρώπινο…

Στριμώχνουμε τις ζωές μας με ευκολία, πλάθοντας κόσμους γεμάτους εμπόδια… χωρίς να μας αφορούν οι ζώσες εμπειρίες συνύπαρξης…
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την Έλεν Κέλερ, την πρώτη Τυφλοκωφή στον κόσμο, που πέρασε το κατώφλι της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης.

Γυναίκα θαύμα……

Ναι υπό την μη στερεοτυπική εκδοχή αυτής της πολυφορεμένης ομολογουμένως ρήσης…

Η Έλεν Κέλερ ήταν σίγουρα μια Γυναίκα, που κατέκτησε δικαιωματικά τον ρόλο της Πρωταγωνίστριας… μαθημένη άλλωστε να βρίσκεται σε μία διαρκή στάση και θέση μάχης…

«Ούτε ένα ευρώ στους/στις επαίτες, που εμπορεύονται την Τυφλότητα. Προστατέψτε την αξιοπρέπεια μας.»

«Ούτε ένα ευρώ στους/στις επαίτες, που εμπορεύονται την Τυφλότητα. Προστατέψτε την αξιοπρέπεια μας.»

«Οι Τυφλοί/ες δεν επαιτούν. Απαιτούν τα δικαιώματα τους από την Πολιτεία.»

Οι δύο αυτές λυτές και ξεκάθαρες προτάσεις, που τελούν σε σχέση επεξηγηματικής παράθεσης και αλληλοσυμπλήρωσης, πλαισιώνουν λεκτικά την Αφίσα της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών, η οποία προ περίπου ενός έτους στήριξε επικοινωνιακά την καμπάνια της κατά της «κεκαλυμμένης επαιτείας» των διάσπαρτων σαν μανιτάρια… και μάλιστα δηλητηριώδη ανά την χώρα αποκαλούμενων κινηματικά «Συλλόγων – Σφραγίδες».

Ας αφετηριάσουμε όμως τον συλλογισμό μας από την περιγραφική συνιστώσα των διαχεόμενων νοημάτων.

Τούμας Τρανστρέμερ – Τέχνη υπερβαίνουσα κάθε στερεοτυπική επιταγή «κανονικότητας».

Προς τους φίλους στην άλλη μεριά των συνόρων

Ι
Σας έγραψα τόσα λίγα. Ό,τι όμως δεν κατάφερα να γράψω φούσκωσε και φούσκωσε σαν αερόστατο του παλιού καιρού, και τελικά πέταξε και χάθηκε στον νυχτερινό ουρανό.

Το γράμμα βρίσκεται τώρα στον λογοκριτή. Αυτός ανάβει τη λάμπα του. Στo φως της οι λέξεις μου πηδούν όπως οι μαϊμούδες πάνω στα κάγκελα,
τα τραντάζουν, σταματούν και δείχνουν τα δόντια τους!

Διαβάστε ανάμεσα στις γραμμές. Θα συναντηθούμε σε 200 χρόνια, όταν τα μικρόφωνα στους τοίχους του ξενοδοχείου θα έχουν ξεχαστεί και θα μπορέσουν τελικά να κοιμηθούν, να γίνουν ορθοκερατίδες.

Ελεγεία

Ανοίγω την πρώτη πόρτα.
Ένα μεγάλο, ηλιόλουστο δωμάτιο.
Ένα βαρύ αυτοκίνητο περνά απ’ τον δρόμο

και κάνει τα πιάτα να τρέμουν.
Ανοίγω την πόρτα νούμερο δύο. Φίλοι! Ήπιατε το σκοτάδι
και γίνατε ορατοί.

Πόρτα νούμερο τρία. Στενό δωμάτιο ξενοδοχείου.
Θέα προς τον πίσω δρόμο.
Ένα φανάρι που αστράφτει στην άσφαλτο.
Τα ωραία απόβλητα των εμπειριών.

[Μονοπάτια, 1973]

Η Τέχνη απογυμνώνει και απογυμνώνεται μέσα από μετασχηματισμούς εσωτερικών και εξωτερικών νοημάτων.

Οι έννοιες αναοριοθετούνται και αναπροσδιορίζονται μέσα από την δημιουργία.

Κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και εγκληματική συμπεριφορά. Έρευνα σε Ελλάδα, Ουκρανία και Ρωσία.

Το εν λόγω άρθρο δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό Εγκληματολογικό Περιοδικό “The Art of Crime”: http://www.theartofcrime.gr/index.php?isFp=19  Τεύχος 18 Απρίλιος 2011.

Κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και εγκληματική συμπεριφορά.

της Μαρίας Π. Κρανιδιώτη,

Επίκουρης Καθηγήτριας Εγκληματολογίας Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

Από μετάφραση αποσπασμάτων από το άρθρο “The correlates of crime and deviance: Additional evidence” των Olena Antonaccio, Charles R. Tittle, Ekaterina Botchkovar και Maria Kranidioti1 δημοσιευμένο στο περιοδικό Journal of Research in Crime and Delinquency, 2010, τόμος 47, αριθμός 3, σελ. 297-328. Το άρθρο πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, και τη σχέση του εγκλήματος και της αποκλίνουσας συμπεριφοράς με το κοινωνικοοικονομικο επίπεδο -όπου επικεντρώνονται και τα αποσπάσματα του παρόντος κειμένου-, ενόψει νέων διαπολιτισμικων ερευνητικών δεδομένων. Στις υποσημειώσεις περιλαμβάνονται διευκρινίσεις και σχόλια της μεταφράστριας.

Η προγενέστερη έρευνα

[…] Η πιο αμφιλεγόμενη συσχέτιση του εγκλήματος είναι ίσως εκείνη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο (εφεξής ΚΟΚ)2. Παραδοσιακά γίνεται παραδεκτή μια αρνητική σχέση ανάμεσα στο ΚΟΚ. του ατόμου και την τάση του προς τα «κοινά», «εγκλήματα του δρόμου»3, παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία, πριν από τις έρευνες αυτομολογούμενης συμπεριφοράς στοιχειοθετούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, έμμεσες πληροφορίες, διότι τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν περιείχαν πληροφορίες για το ΚΟΚ. του δράστη (βλ. Tittle κ.α. 1978). Τα αποτελέσματα από τις έρευνες αυτοομολογούμενης εγκληματικής συμπεριφοράς ερμηνεύονται διαφορετικά. Μερικοί θεωρούν ότι είναι ενδεικτικά ανύπαρκτων έως απειροελάχιστων διαφορών στο ΚΟΚ. των δραστών, ιδιαίτερα εκείνων που διαπράττουν λιγότερο σοβαρά αδικήματα (βλ. Dunaway κ.α. 2000, Spinellis κ.α. 1994, Tittle κ.α. 1978, και Wright κ.α. 1999), ενώ άλλοι διατείνονται ότι επιβεβαιώνουν παραδοσιακές ερμηνείες (π.χ. Braithwaite, 1981, και για μια επισκόπηση βλ. Ellis και McDonald 2001). Αυτή η διαφορά γνώμης πάνω στις ερμηνείες της έρευνας για το ΚΟΚ. και το έγκλημα και τα συμφραζόμενά τους, πυροδότησε μια μακρόχρονη διαμάχη, η οποία αφορά διαφωνίες σε ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ποιότητας των δεδομένων των ερευνών αυτοομολογούμενης εγκληματικής συμπεριφοράς, και της κατάλληλης μέτρησης του κοινωνικοοικονομικού επιπέδου και της εγκληματικής /αποκλίνουσας συμπεριφοράς (παραδείγματα: Braithwaite 1989: 49΄ Hagan 1992΄ Ellis 2004α, 2004β΄ Farnworth κ.α. 1994΄ Kleck 1982΄ Nettler 1978, 1985΄ Stark 1979, και Thornberry και Farnworth 1982, από τη μια πλευρά, και Tittle 1985, 2004΄ Tittle  και Meier 1990΄ Tittle κ.α. 1978· 1982· Wright κ.α. 1999, από την άλλη).

Επειδή τα επίσημα δεδομένα δεν είναι πλήρη και τα δεδομένα των κοινωνικών ερευνών έχουν αμφισβητηθεί, η διαφωνία για τη σχέση  του ΚΟΚ. και της εγκληματικής συμπεριφοράς δεν μπορεί να επιλυθεί εύκολα. Εντούτοις, μια πιο συστηματική διερεύνηση της σχέσης αυτής σε διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα, ενδέχεται να βοηθήσει. Τα μέχρι στιγμής δεδομένα προέρχονται, ως επί το πλείστον, από αγγλόφωνες δυτικές χώρες (αλλά βλ. Ellis και McDonald 2001), όμως τα αποτελέσματα που προκύπτουν από κάποια πρόσφατα δεδομένα από άλλες χώρες, είναι διαφορετικά. Από μια έρευνα στην Άγκυρα της Τουρκίας προκύπτει μια θετική σχέση ανάμεσα στο ΚΟΚ. και την παραβατικότητα των ανηλίκων (Özbay και Özcan 2006), ενώ άλλοι ερευνητές δεν διαπίστωσαν σχέση ανάμεσα στο ΚΟΚ. και το έγκλημα, στη Γερμανία και τη Ρωσία, σε δείγματα ανηλίκων και ενηλίκων αντίστοιχα (Becker και Mehlkop 2006΄ Tittle και Botchkovar, 2005α)[…].

«Ο ψυχασθενής της διπλανής πόρτας». – Πορείες Εναλλακτικής Ψυχιατρικής στην Κοινότητα.

«Είναι η ιστορία ενός ονείρου

Ενός ονείρου ενάντια στις προκαταλήψεις μας, που τις εξαφανίζει την μία μετά την άλλη,

Είναι το ανθρωπιστικό όνειρο, που έκανε πριν από τριάντα χρόνια περίπου ένας  ψυχίατρος  Ο Φράνκο Μπαζάλια.

Το όνειρο του είχε το χρώμα του ουρανού, τον άνεμο της ελευθερίας και το ονόμασε  «Γαλάζιο Άλογο».

Αυτό το όνειρο έπρεπε να γίνει πραγματικότητα.

Ο Κλόντ δεν μου αποκάλυψε ποτέ την αιτία του εγκλεισμού του. Η ασθένεια του αφορά τους γιατρούς, η επανάσταση του όμως με αφορά.

Τι θα γίνει αν κι εγώ κάποια μέρα χρειαστώ βοήθεια;

Αρνούμαι να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς που πίσω από τα κάγκελα βγάζουν όλοι την ίδια κραυγή.

Βγάλτε μας έξω.

Είναι η ιστορία ενός ονείρου, που είναι ο αντίλαλος ενός θυμού, των εκατομμύρια ασθενών ενάντια σε εκατομμύρια τοίχους.

Ένα όνειρο, που στην Ιταλία έγινε κάποια μέρα πραγματικότητα.

Το γαλάζιο όνειρο συμβολίζει την ελευθερία, την άρνηση στον εγκλεισμό, που σε τρελαίνει πιο πολύ.»