Βίντεο: Βία-Αυθαιρεσία-Καταστολή-Εκφασισμός.

*Οι υπόλοιπες εισηγήσεις των συμμετεχουσών στην εκδήλωση βρίσκονται εδώ!

**Το βίντεο, που μημονεύεται στο τέλος της εισήγησης μου βρίσκεται εδώ!

Μάλλον τυχαία οι υπότιτλοι του καθίστανται προσβάσιμοι από τους Αναγνώστες Οθόνης…. Δυστυχώς προσθέτουμε! 😦

«Αγαπητέ Μαθητή μου…»

«(..) Ως εκπαιδευτικός στην ειδική αγωγή έχω υποχρέωση να υπερασπίζομαι το νόμιμο και ανθρώπινο δικαίωμα στην κατάλληλη εκπαίδευση του κάθε παιδιού με αίσθημα ευθύνης. Μένοντας σε απόσταση από διάφορες καταγγελίες για πιθανές ευθύνες για τις συνθήκες νοσηλείας του μαθητή, νιώθω την ανάγκη να συμπαρασταθώ στο μαθητή μου με τον τρόπο που μπορώ.

«Ένα Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο που.. ξέχασε τους Ανθρώπους με Αναπηρία!»

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο μας από το Greeklish.info/gr και ευχαριστούμε τον κο Βαγγέλη Γεωργίου για την φιλοξενία και την επιμέλεια της παρουσίασης! Βασική μας θέση αυτονόητα αποτελεί η ανάγκη να ακουστεί και αυτή η οπτική περί συμπερίληψης των Ανθρώπων με Αναπηρία, στις ομάδες θυματοποίησης με γνώμονα τις προβλεπόμενες στο Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο ειδικές υποστάσεις.

«Ο Αγώνας των Τυφλών (1977) – Προβολή ντοκιμαντέρ και συζήτηση – Σάββατο 7/12/2013

Αλίντα Δημητρίου: «…Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω…»

«…Αγαπώ…

Με πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο μπορούσα – να μην απογοητεύσω καμία από τις γυναίκες που μου εμπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ήταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, μα τίποτα. Όταν ρώτησα μία γυναίκα με τι ανταμείφθηκε για τους αγώνες της, μου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.

Δεν ονειρεύομαι…

Δεν προλαβαίνω. Δεν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυμάμαι. Κι όταν είμαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντομα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγματικότητα τρέχει. Είμαι άτομο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ με πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεμίσουν και οι πιο απλές πράξεις μου με νόημα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουμε από αγάπη παρά από όνειρα.

Θυμάμαι…

Από το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγμές που μοιάζουν να κτίζουν με χρώματα το μέλλον. Θυμάμαι από αρχή-αρχή τη μαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζομαι οι καθημερινές μικρές μου πράξεις να έχουν συνέπεια με τα πιστεύω μου σαν άτομο, να έχω ήθος και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες με οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν μπορώ. Έξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί μου. Είμαι περήφανη για την παιδεία που μου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Έγινα πιο κάθετη, πιο ασυμβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό μου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, μερικά πράγματα πια, τα θεωρώ αδιαπραγμάτευτα.

Αντιστέκομαι…

Σε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτομο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη καθενός μας. Αντιστέκομαι στην υπερπληροφόρηση που μειώνει την κρίση μας. Αντιστέκομαι στη μιζέρια και στην εξαθλίωση που μας επιβάλλεται. Αντιστέκομαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήμερα μονάχα οι νικητές μπορούν και εκφράζουν λόγο.

Διαβάζω…

Τα άρθρα και τα βιβλία του άντρα μου και από λογοτεχνία Ιζαμπέλ Αλιέντε. Η ελληνική υπερπαραγωγή στη λογοτεχνία με έχει απομακρύνει. Βέβαια διαβάζω τα βιβλία φίλων και γνωστών που μας δίνουν. Καμιά φορά από την τηλεόραση βλέπω τους εκλεκτούς της ελληνικής λογοτεχνίας και με δαιμονίζει το ασυμβίβαστο των λεγομένων τους με τις πράξεις που έχουν κάνει. Διαπιστώνω ότι όλοι ανήκουν σε μια κάστα. Τότε θυμάμαι δυο στίχους του Καρυωτάκη.

Απεχθάνομαι…

Εκείνους που ενδύονται τον μανδύα της σοβαροφάνειας, κυκλοφορούν σαν στέκες μπιλιάρδου και αρνούνται να ομολογήσουν τα λάθη που έκαναν. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που για όλα είναι γνώστες γιατί ντρέπονται να πουν δεν ξέρω. Απεχθάνομαι την έλλειψη γενναιοδωρίας και λεβεντιάς. Απεχθάνομαι την έλλειψη γέλιου και παιχνιδιού στις διαπροσωπικές σχέσεις που κρύβει τον φόβο να μην εκτεθούμε. Απεχθάνομαι την έλλειψη εξομολόγησης και παραχώρησης στον άλλον, από φόβο μείωσης του κοινωνικού μας γοήτρου.

Παρακολουθώ…

Το πολιτικό γίγνεσθαι· το σκληρό πέρασμα ενός ολόκληρου πολιτισμού που καταρρέει και βαδίζει μέσα από τη βαρβαρότητα, προς το κατώφλι μιας άλλης, ίσως, πιο ανθρώπινης κουλτούρας.

Φοβάμαι…

Όλα και τίποτα. Δεν φοβάμαι τον άλλον και συνεπώς δεν τον στιγματίζω. Δεν φοβάμαι την μπόρα που έρχεται, καλώς να έρθει. Φοβάμαι όμως τη βροχή.

Ελπίζω…

Στους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις ομάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω με τις ταινίες μου. Και γι’ αυτό στηρίζομαι στη βιωματική μνήμη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονομάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζομαι στον ψυχισμό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούμε συναίσθημα σε αντιπαράθεση με τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθημερινές πράξεις μας, όταν όμως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισμός είναι που σε κρατά όρθιο…»

Αλίντα Δημητρίου

Επιτροπή του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού: «Τα Παιδιά με Αναπηρία κλείνονται με μεγάλη ευκολία σε Ιδρύματα»!

Στις 19 Ιουνίου 2012 δημοσιοποιήθηκαν τα τρία κείμενα με τις καταληκτικές παρατηρήσεις της Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Παιδιού του Ο.Η.Ε. (C.R.C.), οι οποίες αποτελούν το συμπερασματικό πλαίσιο, αναφορικά με την κατάσταση των Δικαιωμάτων του Παιδιού στην χώρα μας επί τη βάση τριών διεθνών δεσμευτικών κειμένων, ήτοι της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου για την πώληση Παιδιών, την παιδική πορνεία και την παιδική πορνογραφία και του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου για την εμπλοκή Παιδιών στις ένοπλες συγκρούσεις.

Κατά περιεχόμενο οι συστάσεις της Επιτροπής διατυπώνονται αξιολογικά, συνεκτιμώντας σε παράλληλη ανάγνωση με την 2η και 3η ενοποιημένη περιοδική έκθεση της Ελλάδος, την εναλλακτική έκθεση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που δραστηριοποιούνται στο πεδίο, τις διαπιστώσεις και προτάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη (κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού) και την έκθεση του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (Ε.Π.Σ.Ε.).

Όπως σημειώνεται από το Ε.Π.Σ.Ε., στο σχετικό με το καλωσόρισμα των συστάσεων της C.R.C. Δελτίο Τύπου του: «Βασική διαπίστωση του ΟΗΕ είναι πως η Ελλάδα δεν έχει πολιτική για τα δικαιώματα του παιδιού αφού δεν υπάρχει κανένα όργανο συντονισμού της εφαρμογής των σχετικών πολιτικών ή έστω παρακολούθησης της εφαρμογής της Σύμβασης και των Πρωτοκόλλων της. Το Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα του Παιδιού που δημιουργήθηκε το 2001 για να παραπλανήσει την Επιτροπή πως υπήρχε τέτοιο όργανο σχεδόν ποτέ δεν λειτούργησε και η επανίδρυσή του προκηρύχθηκε παραμονές της φετινής εξέτασης από τον ΟΗΕ με ανάλογο στόχο. Παράλληλα, όπως κάθε άλλη Επιτροπή του ΟΗΕ, επισημάνθηκε πως η Ελλάδα δεν έχει στατιστικά στοιχεία για την καταγραφή, παρακολούθηση και αποτίμηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών και των διώξεων για παραβιάσεις των σχετικών νόμων. Τέλος, και αυτή η Επιτροπή επανέλαβε πως σχεδόν όλες οι προηγούμενες συστάσεις της (του 2002) αγνοήθηκαν από την Ελλάδα. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, η Επιτροπή έθιξε θέματα «ταμπού» για την Ελλάδα, όπως εφαρμογή της σαρίας στη Θράκη, παραβιάσεις των δικαιωμάτων τουρκικής και μακεδονικής μειονότητας και εκτεταμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ρομά. Επισήμανε επίσης τάση ιδρυματοποίησης των παιδιών χωρίς γονείς ή/και με αναπηρίες, απουσία αποτελεσματικής αντιμετώπισης κάθε μορφής βίας κατά των παιδιών, έλλειψη προστασίας των παιδιών αιτούντων άσυλο ή/και ασυνόδευτων ανηλίκων ή/και παιδιών των φαναριών, ανεπάρκειες της δικαιοσύνης ανηλίκων (που φτάνει να δικάζει και 9χρονα), απουσία σεξουαλικής παιδείας, καταγραφή θρησκεύματος μαθητών στα σχολεία, ελεύθερη προβολή προϊόντων εναλλακτικών του θηλασμού σε μαιευτήρια, κτλ».

Άξιο μνείας είναι το γεγονός, ότι η επιτροπή καταγράφει ως βασικό παράγοντα δυσκολίας εφαρμογής της Σύμβασης την δημοσιονομικά αρνητική συγκυρία «βάναυσης» περικοπής πόρων, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά:

«Σπάσει την Σιωπή…!!» – Και για τις Γυναίκες με Αναπηρία τι…;

Η θεατότητα των εμπειριών, ιδίως όσων σχετίζονται με την θυματοποίηση υπό την εγκληματολογική οπτική του όρου, υποδηλώνει με την ύπαρξη της μια αθέατη πλευρά ενός ορίζοντα ή ενός φαινομένου, η οποία οφείλει να μας προβληματίσει.

Ημερολογιακά μετράμε το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο Διακριτές Παγκόσμιες Ημέρες, επετειακού χαρακτήρα, αυτή της 25ης Νοεμβρίου ενάντια στην βία κατά των Γυναικών και αυτή της 3ης του Δεκέμβρη, που αφιερώνεται στους/στις Ανθρώπους με Αναπηρία.

Συχνά βρισκόμαστε σε δημόσιες συζητήσεις, εκδηλώσεις, δρώμενα, δράσεις ή υποστηρίζουμε καμπάνιες αφύπνισης και ενεργοποίησης της κοινής γνώμης και δυστυχώς τις περισσότερες φορές μετά το πέρας όλων αυτών των δραστηριοτήτων συγκρουόμαστε με το ίδιο συναίσθημα αμηχανίας, το ίδιο συναίσθημα μη ένταξης – μη συνυπολογισμού της διάστασης της ζώσας κατάστασης της Αναπηρίας.. ίδιο και απαράλλακτο…!!!

Η αφορμή για την διατύπωση των σκέψεων σε αυτήν την ανάρτηση μας δόθηκε από την παρακολούθηση εκ μέρους μας της διεξαχθείσας στο πλαίσιο του Πρώτου Πανοράματος Ταινιών για την βία κατά των Γυναικών συζήτησης, που έλαβε χώρα στην Ταινιοθήκη το Σάββατο 26 Νοεμβρίου. Ακριβώς αυτή η φυσική μας παρουσία ενίσχυσε την επιθυμία μας να εκφράσουμε ορισμένους βασικούς κατά την εκτίμηση μας προβληματισμούς, στεκόμενες σε ορισμένες παραμέτρους, που μάλλον ουδόλως έχουν απασχολήσει μέχρι τούδε τους/τις Εκπρσωπούντες/ουσες, τους/τις σχεδιαστές/ριες και τους/τις υλοποιούντες/ούσες πολιτικές και προγράμματα πρόληψης της βίας κατά των Γυναικών, και σίγουρα το ερώτημα, που τίθεται πρωταρχικά εκκινεί από το γιατί λησμονούνται διαρκώς τα αυτονόητα…

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων: Εισήγηση της Κ. Δ. Σπινέλλη

Η παρούσα Εισήγηση, όπως αναδημοσιεύεται εκ μέρους μας αυτούσια πραγματοποιήθηκε από την Κ. Δ. Σπινέλλη, κατά την διάρκεια Ημερίδας με θέμα: «Μορφές βίας κατά παιδιών και γυναικών στη σύγχρονη κοινωνία», που διοργανώθηκε  από το Εθνικό Συμβούλιο Ελληνίδων τον Μάιο του 2006 στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του Ευρωπαϊκού Κέντρου του Διεθνούς Συμβουλίου Γυναικών (ECICW-CECIF).

Το σύνολο των κειμένων της εν λόγω Ημερίδας έχει δημοσιευτεί σε μορφή pdf με την επιμέλεια των κων. Βάσως Σταυριανοπούλου-Γκανάτσου Ελένης Βαλάσση-Αδάμ  στο: http://ncgw.org/gr/Ekdoseis/Ekdoseis-Via.pdf

Μοναδική δική μας επισήμανση η αδιαμφισβήτητα διαχρονική υφή των διαπραγματευόμενων ζητημάτων.…

Θύματα βίας: εντός και εκτός της οικογένειας εντός και εκτός συνόρων

Καλλιόπη  . Σπινέλλη

Ομότιμη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας και Σωφρονιστικής, Νομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Αθηνών

«…ανέστη Κάιν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού

και απέκτεινεν αυτώ…»(Γένεσις, 4:8)

«…τότε ουν παρέδωκεν [o Πιλάτος] αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθή…» ( Ιωάν. κεφ.ιθ΄,16)

Η βία σήμερα

Στις μέρες μας η βία έχει μεταλλαχθεί και παρουσιάζεται με νέες μορφές, ορισμένες μάλιστα από αυτές είναι κοινωνικά αποδεκτές και όχι εγκληματικές. Για παράδειγμα, μέσα στον αγωνιστικό χώρο σε αθλητικούς αγώνες το ιδιαίτερα βίαιο σπρώξιμο αθλητών ή και θεατών δεν συνεπάγεται πάντοτε ποινή. Σε αυτή την εισήγηση, δεν θα ασχοληθούμε με τη διάχυτη, νομιμοποιημένη, βία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ούτε με το μείζον πρόβλημα, αν η ανοχή της δήθεν ασήμαντης βίας αργά ή γρήγορα εξελίσσεται σε ανοχή και ειδεχθέστερων απεικονίσεων μορφών βίας, όπως αυτές που παρουσιάζονται, συχνά χωρίς κυρώσεις, από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ή άλλους αρμόδιους φορείς, στα ΜΜΕ.

Αντικείμενο της παρούσας εισήγησης αποτελούν ορισμένες σύγχρονες μορφές εγκληματικής βίας. Μια νέα μορφή πολυδιάστατης βίας1, για την οποία έχει πλέον θεσμοθετηθεί και καινοτόμος, για την Ελλάδα, νόμος (ν.3500/2006) είναι η ενδοοικογενειακή βία. (Η καινοτομία συνίσταται ιδίως : α) στη δυνατότητα που έχει δοθεί στον εισαγγελέα να αναλάβει την ποινική διαμεσολάβηση μεταξύ του δράστη και του θύματος, υπό προϋποθέσεις2, β) στην απαγόρευση άσκησης σωματικής βίας σε βάρος των τέκνων ως μέτρο σωφρονισμού3, και γ) την καθιέρωση αξιοποίνου ακόμη και για τη περίπτωση που το παιδί γίνεται απλώς μάρτυρας ενδοιοικογνειακής βίας χωρίς το ίδιο να υφίσταται κάποια σωματική βλάβη4). Μια άλλη σύγχρονη μορφή καθημερινής βίας, αυτή εκτός της οικογένειας, είναι η λεγόμενη ενδοσχολική.

Οι νέες αυτές μορφές βίας απαιτούν οριοθετήσεις και ταξινομήσεις της βίαιης συμπεριφοράς, ώστε να καταστεί δυνατό να εντοπισθούν και οι κατάλληλες, ¨καλές πρακτικές¨ παρεμβάσεων σε περιβάλλοντα με διάφορες εκφάνσεις βίας.

Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και συχνότερα στο πλαίσιο των εργασιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ γίνεται   λόγος για “καλές πρακτικές“ (good practices) ή για πολλά “υποσχόμενες πρακτικές“ (promising practices)5.

Συνήθως, ως “καλές πρακτικές“ θεωρούνται εκείνες οι δραστηριότητες που είναι αποτελεσματικές (σε σχέση με τους στόχους και το βαθμό επίτευξής τους), αποδοτικές (σε σχέση με το όφελος που παράγεται συγκρινόμενο με το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγεται η συγκεκριμένη πρακτική), εφαρμόσιμες σε πολλά κράτη, και   αξιολογημένες (με εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση). Δηλαδή, οι πρακτικές αυτές πρέπει να έχουν χαρακτηριστεί “καλές“ με επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους (evidence-based).

Για να εντοπίσουμε όμως τις κατάλληλες “καλές πρακτικές“ πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε και να περιορίσουμε το πεδίο στο οποίο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν.

Η έκταση της παρούσας εισήγησης οριοθετείται από τις λέξεις-κλειδιά που αναγράφονται στον τίτλο.

δηλαδή από τους όρους : βία, θύμα, οικογένεια και σύνορα.

Έκθεση για την εφαρμογή των δικαιωμάτων των παιδιών με Νοητικές Αναπηρίες στην Ελλάδα (Inclusion Project).

–

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η Έκθεση για την εφαρμογή των Δικαιωμάτων των Παιδιών με Νοητικές Αναπηρίες στην Ελλάδα (Inclusion Project), η οποία δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος “Children’s Rights for All” των Διεθνών Μη Κυβερνητικών Οργανισμών Inclusion Europe, Eurochild και του Πανεπιστημίου Charles της Πράγας με την συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σημαντικότητα της αυθυπαρξίας και του περιεχομένου της είναι προδήλως αντιληπτή.

Ερευνητικά υπεύθυνη για την εκπόνηση του εγχειρήματος υπήρξε η κα Ιωάννα Κουβαριτάκη National expert for Greece for the project ‘Children’s Rights for All’
Δικηγόρος, Μaster of Advanced Studies in Children’s Rights, University of rribourg/IUKB Switzerland και Ειδική Επιστήμονας στον Κύκλο Δικαιωμάτων του Παιδιού στο Συνήγορο του Πολίτη.

Η έκθεση αναλύει συνοπτικά με ποιο τρόπο η ελληνική πολιτεία πραγματώνει τα κατοχυρωμένα στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού δικαιώματα των παιδιών με νοητικές αναπηρίες όπως αυτός προβάλλεται μέσα από την Εθνική Έκθεση της Ελλάδας προς τη Διεθνή Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Παιδιού και προκύπτει από την σχετική έρευνα λαμβάνοντας υπόψη και τις απόψεις των οικογενειών και των παιδιών.

Η έκθεση για την εφαρμογή των δικαιωμάτων των παιδιών με νοητικές αναπηρίες προσεγγίζει πέντε πεδία:

Κακοποίηση

Εκπαίδευση

Οικογένεια-αποϊδρυματοποίηση

Υγεία

Συμμετοχή παιδιών-μη διάκριση.

Ιδρυματοποίηση και Κακοποίηση Παιδιών με Αναπηρίες σε Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας της χώρας μας: Εικόνες ενός τέρατος, που δεν λαβώνεται…

Η πραγματικότητα, όπως βιώνεται από τους/τις φιλοξενούμενους/ες στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας και στις παντός τύπου Ιδρυματικές Δομές της χώρας μας καθίσταται άκρως δυσχερές, να αποτυπωθεί ερευνητικά και επιστημονικά και ως εκ τούτου να διακινηθεί πληροφοριακά.

Οι ερμητικά κλειστές πόρτες αυτών των φορέων και η βαριά σιωπή, που επικρατεί εντός τους υπερτονίζουν την άτυπη συγκατάνευση εν είδη παγιωμένης και σχεδόν στερεοτυπικά αναμενόμενης ανοχής των σφοδρότατων δικαιωματικών παραβιάσεων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε βάρος των ενηλίκων και ανήλικων τροφίμων.

Άνθρωποι χωρίς Δικαιώματα με εκμηδενισμένες προσβάσεις, αντιστάσεις… ίσως και επιλογές, ανασαίνουν και ζουν σε συνθήκες μη ορατότητας και «αορατότητας».

Φρούρια με υψωμένα τείχη, υποδέχονται Ανθρώπους διαχειριστικά, μετασχηματίζοντας την φυσική παρουσία σε διαρκή απουσία από το κοινωνικό γίγνεσθαι…

Πολιτικές ανεπάρκειας και αδιαφορίας, συνοδεύονται και συμπληρώνονται από αποσπασματικές παρεμβάσεις, άμβλυνσης του δυσάρεστου αποτελέσματος, χωρίς να ενδιαφέρονται για τα βαθύτερα ή ακόμη και για τα εξόφθαλμα αίτια της πρόκλησης του.