ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ “ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ” ΤΗΣ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ

Αθήνα 17 Ιουνίου 2014

«Το Α και το Ω της εξέλιξης του πολιτισμού είναι η δημιουργία πλάγιων διαδρομών»
Lev Vygotsky

Την Παρασκευή 20 Ιουνίου, το Σάββατο 21 Ιουνίου και την Κυριακή 22 Ιουνίου διοργανώνεται στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ τριήμερο Φεστιβάλ για τη Γνωριμία με την “άγνωστη χώρα” της αναπηρίας.

Φεμινισμός και Αναπηρία: Ποιες, πού, πότε, τι, γιατί;

Ας εκκινήσουμε τον συλλογισμό μας από την προσπάθεια μας, να ξετυλίξουμε το νήμα του συναπαντήματος του Φεμινισμού ως θεωρητικού ρεύματος και ως κινήματος με την αναπηρία, ως ζώσα κατάσταση, ως κατάσταση δηλαδή, που βιώνεται. Το πρώτο, που θα διερωτηθούμε είναι: υπάρχει αλήθεια εκείνη η γερή κλωστή, που να ενώνει αυτά τα δύο, της οποίας την άκρη, να μπορέσουμε να αναζητήσουμε; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε λόγο για χωριστές διαδρομές;

«Νομίζω πως μέσα στον καθένα μας, υπάρχει μια ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις που η ανθρωπότητα έχει περάσει απ’ την αρχή της δημιουργίας της», έγραφε στην αυτοβιογραφία της η Helen Keler, επιθυμώντας με τα λόγια της, να ανοίξει μία χαραμάδα στο παράθυρο της πραγματικής ταυτότητας των Ανθρώπων με Αναπηρία μέσα από εσωτερικές διαδρομές, σκιαγραφώντας την ζωή μίας γυναίκας, που η κοινωνία θα την ήθελε σιωπηλή και απόλυτα περιθωριοποιημένη. «Κάθε άτομο έχει μια υποσυνείδητη ανάμνηση της πράσινης γης και των κελαρυστών νερών, έτσι που η κώφωση και η τύφλωση δεν μπορούν να του στερήσουν αυτό το δώρο των περασμένων γενεών. Αυτή η κληρονομική ικανότητα είναι μια έκτη αίσθηση-μια ψυχική αίσθηση που βλέπει, ακούει, νιώθει, όλα μαζί!», συμπλήρωνε σε τόνο κατανυκτικό. Η Keler βέβαια ως προσωπικότητα δεν συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα της εποχής της, άρθρωσε όμως πολιτικό λόγο. Αυτή κάθε αυτή η ανάγκη της Keler να εκφραστεί μέσα στην ιστορικότητα της είναι που μας κάνει, να αντικρίζουμε στο πρόσωπο της μία πολύ συγκεκριμένη δικαιωματική ταυτότητα. Η Helen Keler έχει καταγραφεί ως ο πιο μορφωμένος Τυφλοκωφός άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος ενσάρκωνε εκτός των άλλων την διπλή διακριτότητα του να είσαι γυναίκα και ανάπηρη εντός του σφιχτού ιστορικού πλαισίου μιας εποχής, που πρότεινε ως κοινωνική απάντηση στην ένταξη των Ανθρώπων με Αναπηρία, την φιλανθρωπία και τον οίκτο.

Σκέψεις δεύτερες… ή πρώτες…

«…Γνωρίζω ότι στις χώρες μας (Ελλάδα και Γαλλία) η νομοθεσία δεν είναι πολύ σαφής σε ό,τι αφορά τα όρια της επείγουσας ψυχιατρικής παρέμβασης. ‘ Ένα νομικό πλαίσιο είναι απαραίτητο. Αυτό μου φαίνεται αυτονόητο, αλλά δεν πρόκειται παρά για ένα περίβλημα. Εκείνο που μετράει είναι η ποιότητα της παρέμβασης. Ο πιο κατάλληλος τρόπος να μιλήσω γι» αυτό είναι να αναζητήσω τη βοήθεια του Federico Fellini. Όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν την ταινία «AMARCORD» θα θυμούνται τη σκηνή όπου βλέπουμε ένα ψηλό, λεπτόσωμο κακοξυρισμένο ψυχωσικό να βρίσκεται σε κατατονική κατάσταση στην κορυφή ενός δένδρου κατά τη διάρκεια μιας άδειας εξόδου του από το ψυχιατρικό νοσοκομείο. Αυτός ο, θαυμάσια σκιαγραφημένος, άρρωστος αντιστέκεται στις στοργικές, και συνέχεια στις οργισμένες προτροπές των δικών του και της οικογένειάς του. Τελικά καταφθάνει μια μικροκαμωμένη καλόγρια, σχεδόν νάνος, που είναι νοσοκόμα στο νοσοκομείο του αρρώστου. Φτάνει τρέχοντας με μικρά βηματάκια, ζητάει μια σκάλα, ανεβαίνει, παίρνει το χέρι του αρρώστου, το κρατάει μια στιγμή και ξανακατεβαίνει ήσυχα, ακολουθούμενη από τον κατευνασμένο και υπάκουο ασθενή της. Αυτή η καταπληκτική σκηνή υπενθυμίζει ότι υπό παρόμοιες συνθήκες η επικινδυνότητα εκδηλώνεται πολύ πιο σπάνια, όταν δημιουργείται μια σχέση τέτοιας ποιότητας ώστε ο ασθενής να αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει περισσότερο την ανάγκη του να τον αγαπούν απ’ ό,τι την ορμή του να καταστρέφει…»

Ο Άνθρωπος, που ενόχλησε το Σύμπαν.

«Εδώ μέσα σ’ αυτό το μέρος είναι η ανυπαρξία.

Δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος είναι αδιάφορα όλα.

Το μόνο, που υπάρχει είναι ένα τσιγάρο, που καίει.

Και ένας καφές.

Το πιο εύκολο πράγμα έξω, είναι το πιο δύσκολο εδώ μέσα.

Εδώ ψάχνουμε το πρωί, όταν ξυπνήσουμε ένα τσιγάρο κι έναν καφέ.

Εγώ την αγαπάω την τρέλα μου… την γουστάρω…

Μπορεί να παίρνω φάρμακα αλλά δεν άλλαξε τίποτα μες στο μυαλό μου.

Κι αυτοί, που μας κλείσανε, χάσανε την δική τους αξιοπρέπεια… κι εμείς σταλιά…»

«Ο ψυχασθενής της διπλανής πόρτας». – Πορείες Εναλλακτικής Ψυχιατρικής στην Κοινότητα.

«Είναι η ιστορία ενός ονείρου

Ενός ονείρου ενάντια στις προκαταλήψεις μας, που τις εξαφανίζει την μία μετά την άλλη,

Είναι το ανθρωπιστικό όνειρο, που έκανε πριν από τριάντα χρόνια περίπου ένας  ψυχίατρος  Ο Φράνκο Μπαζάλια.

Το όνειρο του είχε το χρώμα του ουρανού, τον άνεμο της ελευθερίας και το ονόμασε  «Γαλάζιο Άλογο».

Αυτό το όνειρο έπρεπε να γίνει πραγματικότητα.

Ο Κλόντ δεν μου αποκάλυψε ποτέ την αιτία του εγκλεισμού του. Η ασθένεια του αφορά τους γιατρούς, η επανάσταση του όμως με αφορά.

Τι θα γίνει αν κι εγώ κάποια μέρα χρειαστώ βοήθεια;

Αρνούμαι να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς που πίσω από τα κάγκελα βγάζουν όλοι την ίδια κραυγή.

Βγάλτε μας έξω.

Είναι η ιστορία ενός ονείρου, που είναι ο αντίλαλος ενός θυμού, των εκατομμύρια ασθενών ενάντια σε εκατομμύρια τοίχους.

Ένα όνειρο, που στην Ιταλία έγινε κάποια μέρα πραγματικότητα.

Το γαλάζιο όνειρο συμβολίζει την ελευθερία, την άρνηση στον εγκλεισμό, που σε τρελαίνει πιο πολύ.»

Ψυχιατρικό Κίνημα στην Ελλάδα: Ηχηρές σιωπές ουσιώδους ενστάλαξης.

Γεώργιος Βιζυηνός:

Στίχοι του φρενοκομείου

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα!

Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά
που εχαιρόμουν μια φορά
έτσι σε μιαν ώρα..
μεσ’ σ’ αυτήν την χώρα
όλα άλλαξαν τώρα!

Κι απο τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φώς μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα…

Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ
το μυριάκριβο όνομά της
κι απ’ τα χώματά της

η φωνή της η χρυσή
με καλεί “έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!”

Στις αρχές Μαΐου δημοσιοποιήθηκε η απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), σχετικά με την σύνολη προσέγγιση των ζητημάτων προστασίας των δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχιατρική Εμπειρία, στο πλαίσιο της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης στην χώρα μας.

Δύο μήνες μετά η Ελληνική Κυβέρνηση καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην Υπόθεση Βενιός κατά Ελλάδος, της οποίας το κυρίως σώμα απαντάται μόνον στην Γαλλική γλώσσα για παραβίαση του άρθρου 5 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) Προσωπική Ελευθερία και Ασφάλεια, εξαιτίας της μη τήρησης των προβλεπόμενων στα άρθρα 95-100 του Ν. 2071/1992 περί ακούσιας νοσηλείας των Ψυχικά Ασθενών αυστηρών προϋποθέσεων / προθεσμιών για την επιβολή αναγκαστικού εγκλεισμού σε Ψυχιατρική Κλινική, μέτρου δηλαδή, ισχυρά περιοριστικού της ελευθερίας του/της ανθρώπου, που το υφίσταται, η εφαρμογή του οποίου θα πρέπει να λαμβάνει χώρα με φειδώ..

Σελίδες: 1 2