«Το Σπίτι του Κάιν».

Είναι στ’ αλήθεια, τόσο μα τόσο δύσκολο, να εκφράσει κανείς/καμία τις σκέψεις του/της για ένα ντοκιμαντέρ, όπως το Σπίτι του Κάιν. Σκέψεις μύχιες, αμήχανες και διχασμένες. Σκέψεις ανάμεσα στο δέον, στο πρέπει και στο «οφείλειν». Σκέψεις, που ακόμη και όσους/ες κατέχουμε ή επιθυμούμε να κατακτήσουμε μια παραπάνω γνώση σε αυτά, τα ακανθώδη ζητήματα μας βρίσκουν μουδιασμένους/ες απέναντι στον αφορισμό της τιμωρητικότητας μας.

 

Το Σπίτι του Κάιν δεν είναι μόνον ένα ντοκιμαντέρ για τις φυλακές, παρότι στο τοπίο αυτές κυριαρχούν. Είναι μία καταγραφή του λόγου της σχέσης των δραστών με το θύμα ή τα θύματα τους. Λόγος αμείλικτος στο παρελθόν του… μετέωρος στο μέλλον του. Ο λόγος για τον λόγο.