Ο Μαραθώνιος των αποκλεισμών.

Η μη αποδοχή της συμμετοχής των Αθλητών/ριών με Χειρίλατο Αμαξίδιο στον Κλασσικό Μαραθώνιο συνιστά μία από τις πολλές όψεις αυτού, που ορίζεται ως θεσμικός ρατσισμός.

Η αποδοχή της συμμετοχής ενός πατέρα, που «σπρώχνει» το αμαξίδιο της κόρης του, εκτός από το ότι «πουλάει» σαν εικόνα, λειτουργεί εξαιρετικά εξιλεωτικά για όλα τα σκουπιδάκια, που σπρώχνουμε επίμονα κάτω από το χαλί, όσων αφορά την ισότιμη κοινωνική συμμετοχή των Ανθρώπων με Αναπηρία.

Και επειδή ό,τι περισσεύει από την «κανονικότητα» μας προφανώς το βαπτίζουμε επικινδυνότητα… θα βοηθούσε κάποια στιγμή να μιλούσαμε ανοιχτά για το τί αντέχουμε και τί όχι ως κοινωνία, κυρίως γι’ αυτά που δεν κοστίζουν!

Γιατί το να επιτρέψουμε την επί ίσοις όροις συμμετοχή των Αθλητών/ριων με Χειρίλατο Αμαξίδιο στον Κλασσικό Μαραθώνιο δεν κοστίζει! Συνιστά δε ενδείκτη στοιχειώδους πολιτισμού και δυστυχώς Χρειάζεται πολύς αγώνας ακόμη, για να τον φτάσουμε!