Για τη Μπέτυ, που θα μας λείψει αφάνταστα…

Τη Μπέτυ Λεοτσάκου, την πρωτοσυνάντησα περίπου πριν 16 χρόνια στο Φάρο Τυφλών. Πρωτοετής φοιτήτρια νομικής, εγώ, τότε, πραγματοποιούσα μαθήματα εκπαίδευσης στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό, εκείνη, εργαζόταν στην κοινωνική υπηρεσία. Η μνήμη μου δε με βοηθάει πολύ… αδυνατώ να παραθέσω όσα μοιράστηκα μαζί της με γραμμική αφηγηματική σειρά…. Δε με πειράζει… προτιμώ, να θυμάμαι τις στιγμές της ανθρώπινης, βαθιά ανθρώπινης επικοινωνίας μας ως μικρά κομματάκια ενός πάζλ, που έμεινε ανολοκλήρωτο… δυστυχώς… με τρόπο τραγικό…