Για τη Μπέτυ, που θα μας λείψει αφάνταστα…

Τη Μπέτυ Λεοτσάκου, την πρωτοσυνάντησα περίπου πριν 16 χρόνια στο Φάρο Τυφλών. Πρωτοετής φοιτήτρια νομικής, εγώ, τότε, πραγματοποιούσα μαθήματα εκπαίδευσης στην κινητικότητα και στον προσανατολισμό, εκείνη, εργαζόταν στην κοινωνική υπηρεσία. Η μνήμη μου δε με βοηθάει πολύ… αδυνατώ να παραθέσω όσα μοιράστηκα μαζί της με γραμμική αφηγηματική σειρά…. Δε με πειράζει… προτιμώ, να θυμάμαι τις στιγμές της ανθρώπινης, βαθιά ανθρώπινης επικοινωνίας μας ως μικρά κομματάκια ενός πάζλ, που έμεινε ανολοκλήρωτο… δυστυχώς… με τρόπο τραγικό…

«Λευκό Μπαστούνι Δικαιωματικής Προσέγγισης» πέντε χρόνια μετά!

Σήμερα τιμάται, κατά κυριολεξία, η Διεθνής Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού. Και, ακριβώς, τιμάται, κατά κυριολεξία, γιατί συνιστά την υπενθύμιση, πως η χειραφέτηση κάθε ανθρώπου με πρόβλημα όρασης, συγκροτεί βαςικό πρόταγμα τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

 

Το κείμενο, που ακολουθεί, αυτούσιο, το είχαμε γράψει, πριν 5 έτη, σε μία προσπάθεια, να ασκηθεί, εκ μέρους μας, κριτική, σε όλα αυτά τα βιωματικού τύπου μεθοδολογικά εργαλεία εκπαίδευσης στην αποδοχή της αναπηρίας.

Η «Μικρά Αγγλία» αλλιώς…

Και προφανώς, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εάν διατρέξετε το βίντεο και ακούσετε την ακουστική περιγραφή, για τους/τις συμπολίτες/ιςςες μας με προβλήματα όρασης, η οποία πλαισιώνει την «Μικρά Αγγλία» που στις 27/9 θα Την δούμε θα τη διαβάσουμε και θα την ακούσουμε αλλιώς!

«Το Σπίτι του Κάιν».

Είναι στ’ αλήθεια, τόσο μα τόσο δύσκολο, να εκφράσει κανείς/καμία τις σκέψεις του/της για ένα ντοκιμαντέρ, όπως το Σπίτι του Κάιν. Σκέψεις μύχιες, αμήχανες και διχασμένες. Σκέψεις ανάμεσα στο δέον, στο πρέπει και στο «οφείλειν». Σκέψεις, που ακόμη και όσους/ες κατέχουμε ή επιθυμούμε να κατακτήσουμε μια παραπάνω γνώση σε αυτά, τα ακανθώδη ζητήματα μας βρίσκουν μουδιασμένους/ες απέναντι στον αφορισμό της τιμωρητικότητας μας.

 

Το Σπίτι του Κάιν δεν είναι μόνον ένα ντοκιμαντέρ για τις φυλακές, παρότι στο τοπίο αυτές κυριαρχούν. Είναι μία καταγραφή του λόγου της σχέσης των δραστών με το θύμα ή τα θύματα τους. Λόγος αμείλικτος στο παρελθόν του… μετέωρος στο μέλλον του. Ο λόγος για τον λόγο.

Έρευνα της ActionAid Hellas για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στη χώρα μας.

Είμαι στην ευχάριστη θέση, να ανακοινώσω, ότι χθες δημοσιοποιήθηκε η έρευνα, που ανέλαβα πριν περίπου ένα έτος για λογαριασμό της ActionAid Hellas και η οποία εξετάζει την εφαρμοστικότητα των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Μαθητών/τριών με Αναπηρία, όπως αυτά προκύπτουν από τα διεθνή κείμενα, που δεσμεύουν την χώρα μας.

 

Στην ουσία πρόκειται για την πρώτη έρευνα ελληνικής ΜΚΟ, η οποία εστιάζει αποκλειστικά στο σχετικό δικαιωματικό κεκτημένο υπέρ των Ανθρώπων με Αναπηρία με μία προσέγγιση ολιστική, που εκτείνεται από την πρόσβαση στην δικαιοσύνη για εκπαιδευτικά θέματα ως την προσβασιμότητα των ΑμεΑ σε όλες της τις εκφάνσεις και την κοινωνικοποίηση των Μαθητών/τριών με Αναπηρία στο εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Ο Μαραθώνιος των αποκλεισμών.

Η μη αποδοχή της συμμετοχής των Αθλητών/ριών με Χειρίλατο Αμαξίδιο στον Κλασσικό Μαραθώνιο συνιστά μία από τις πολλές όψεις αυτού, που ορίζεται ως θεσμικός ρατσισμός.

Η αποδοχή της συμμετοχής ενός πατέρα, που «σπρώχνει» το αμαξίδιο της κόρης του, εκτός από το ότι «πουλάει» σαν εικόνα, λειτουργεί εξαιρετικά εξιλεωτικά για όλα τα σκουπιδάκια, που σπρώχνουμε επίμονα κάτω από το χαλί, όσων αφορά την ισότιμη κοινωνική συμμετοχή των Ανθρώπων με Αναπηρία.

Και επειδή ό,τι περισσεύει από την «κανονικότητα» μας προφανώς το βαπτίζουμε επικινδυνότητα… θα βοηθούσε κάποια στιγμή να μιλούσαμε ανοιχτά για το τί αντέχουμε και τί όχι ως κοινωνία, κυρίως γι’ αυτά που δεν κοστίζουν!

Γιατί το να επιτρέψουμε την επί ίσοις όροις συμμετοχή των Αθλητών/ριων με Χειρίλατο Αμαξίδιο στον Κλασσικό Μαραθώνιο δεν κοστίζει! Συνιστά δε ενδείκτη στοιχειώδους πολιτισμού και δυστυχώς Χρειάζεται πολύς αγώνας ακόμη, για να τον φτάσουμε!

«Αγαπητέ Μαθητή μου…»

«(..) Ως εκπαιδευτικός στην ειδική αγωγή έχω υποχρέωση να υπερασπίζομαι το νόμιμο και ανθρώπινο δικαίωμα στην κατάλληλη εκπαίδευση του κάθε παιδιού με αίσθημα ευθύνης. Μένοντας σε απόσταση από διάφορες καταγγελίες για πιθανές ευθύνες για τις συνθήκες νοσηλείας του μαθητή, νιώθω την ανάγκη να συμπαρασταθώ στο μαθητή μου με τον τρόπο που μπορώ.

Συστάσεις της ΕΕΔΑ με αφορμή το Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση (10 Ιουλίου 2014).

Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν οι Συστάσεις της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου γύρω από το υπό κατάθεση στη Βουλή Σχέδιο Νόμου για την «Ειδική Εκπαίδευση» των Μαθητών/ριών με Αναπηρία ή/και Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες.

Ως πλεονέκτημα της προκείμενης έκθεσης των απόψεων του σημαντικότερου θεσμικού οργάνου στην χώρα μας στο πεδίο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εντοπίζεται εκ μέρους μας η συγκέντρωση όλου σχεδόν του δικαιωματικού πλαισίου παρέμβασης των Διεθνών Οργανισμών υπό τη μορφή παράθεσης κατά χρονική σειρά. Ως μειονέκτημα δε η μη υιοθέτηση μίας ξεκάθαρης θέσης εν σχέση με τον θεσμό της Παράλληλης Στήριξης, ο οποίος έπειτα από την δεκατετραετή ισχύ του για πρώτη φορά κλονίζεται στα θεμέλια του και μάλιστα στο επίπεδο της νομοθετικής επιλογής.

Οι εδώ σχολιαζόμενες Συστάσεις της Ε.Ε.Δ.Α. παραπέμπουν στην προγενέστερη Απόφαση του ίδιου οργάνου της 9^ης Απριλίου 2009, στην οποία ενσωματώθηκαν οι προτάσεις γύρω από την εφαρμογή του Νόμου 3699/2008 περί Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης.

Παρατίθενται από την πλευρά μας λοιπόν μόνον οι εισαγωγικές παρατηρήσεις του εγγράφου, με αυτονόητη την σχετική παραπομπή στο σύνολο του κειμένου.

Και ένα υστερόγραφο: Το ανανεωμένο site της ΕΕΔΑ ευτυχώς είναι πλέον αρκούντως προσβάσιμο στους/στις Διαδικτυακούς Χρήστες/ριες με Προβλήματα Όρασης!

 

…

 

Συστάσεις της ΕΕΔΑ με αφορμή το Σχέδιο Νόμου για την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση

 

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μουργινάκη: «The Many Facets of Pwlina Papanikolaou»

Ας μου επιτραπεί η χρήση πρώτου ενικού…

 

Αυτήν την συνέντευξη την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ! Δόθηκε εκ μέρους μου για το προσωπικό ιστολόγιο της κας Κατερίνας Μουργινάκη, Οπτικού, Σχεδιάστριας, Επικοινωνιολόγου, εξειδικευόμενης στον Οικουμενικό Σχεδιασμό.

 

… Γιατί ας πούμε είναι εξαιρετικά τρυφερό να σε ρωτούν, αν έχεις ποτέ περπατήσει σε κάποιον κήπο ή πάρκο, το οποίο να αισθάνθηκες, ότι είχε σχεδιαστεί και για τους/τις Ανθρώπους με Μερική Όραση ή ποια είναι τα αγαπημένα σου αντικείμενα, υλικά και χρώματα.

 

Με τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου για την φιλοξενία και για την βαθιά ανθρώπινη κουβέντα μας:

Φεμινισμός και Αναπηρία: Ποιες, πού, πότε, τι, γιατί;

Ας εκκινήσουμε τον συλλογισμό μας από την προσπάθεια μας, να ξετυλίξουμε το νήμα του συναπαντήματος του Φεμινισμού ως θεωρητικού ρεύματος και ως κινήματος με την αναπηρία, ως ζώσα κατάσταση, ως κατάσταση δηλαδή, που βιώνεται. Το πρώτο, που θα διερωτηθούμε είναι: υπάρχει αλήθεια εκείνη η γερή κλωστή, που να ενώνει αυτά τα δύο, της οποίας την άκρη, να μπορέσουμε να αναζητήσουμε; Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε λόγο για χωριστές διαδρομές;

«Νομίζω πως μέσα στον καθένα μας, υπάρχει μια ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις εντυπώσεις και τις συγκινήσεις που η ανθρωπότητα έχει περάσει απ’ την αρχή της δημιουργίας της», έγραφε στην αυτοβιογραφία της η Helen Keler, επιθυμώντας με τα λόγια της, να ανοίξει μία χαραμάδα στο παράθυρο της πραγματικής ταυτότητας των Ανθρώπων με Αναπηρία μέσα από εσωτερικές διαδρομές, σκιαγραφώντας την ζωή μίας γυναίκας, που η κοινωνία θα την ήθελε σιωπηλή και απόλυτα περιθωριοποιημένη. «Κάθε άτομο έχει μια υποσυνείδητη ανάμνηση της πράσινης γης και των κελαρυστών νερών, έτσι που η κώφωση και η τύφλωση δεν μπορούν να του στερήσουν αυτό το δώρο των περασμένων γενεών. Αυτή η κληρονομική ικανότητα είναι μια έκτη αίσθηση-μια ψυχική αίσθηση που βλέπει, ακούει, νιώθει, όλα μαζί!», συμπλήρωνε σε τόνο κατανυκτικό. Η Keler βέβαια ως προσωπικότητα δεν συνδέθηκε με το φεμινιστικό κίνημα της εποχής της, άρθρωσε όμως πολιτικό λόγο. Αυτή κάθε αυτή η ανάγκη της Keler να εκφραστεί μέσα στην ιστορικότητα της είναι που μας κάνει, να αντικρίζουμε στο πρόσωπο της μία πολύ συγκεκριμένη δικαιωματική ταυτότητα. Η Helen Keler έχει καταγραφεί ως ο πιο μορφωμένος Τυφλοκωφός άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος ενσάρκωνε εκτός των άλλων την διπλή διακριτότητα του να είσαι γυναίκα και ανάπηρη εντός του σφιχτού ιστορικού πλαισίου μιας εποχής, που πρότεινε ως κοινωνική απάντηση στην ένταξη των Ανθρώπων με Αναπηρία, την φιλανθρωπία και τον οίκτο.